شهود عرفانی ملاک حقیقی بودن وجود در برهان صدیقین سینوی

فلاسفه خداباور همواره کوشیده‏اند استدلالی بر وجود خدا اقامه کنند که تا حد ممکن از مقدمات فلسفی بری باشد و بدون نیاز به مخلوقات، از خود «حقیقت وجود» بر وجود حق گواه گیرند. بنابراین نخستین بار ابن‏سینا خود را به منزله مُبدِع و پیشگام این مسیله معرفی کرد و با قیاسی «شبه‏برهانی»، از حال «وجود» که اقتضا دارد واجبی داشته باشد، بر «وجود خدا» استدلال کرد و آن را «برهان صدیقین» نامید؛ اما ملّاصدرا بر این برهان اشکال کرده که از راه «مفهوم وجود» بر وجود خدا اقامه دلیل شده است، و به همین دلیل آن را شبیه به صدیقین نامید. ما ضمن اینکه از زبان برخی فلاسفه تبیین می‏کنیم که این برهان صدیقین است، از طریق برهان شهودی و قرین به وجودی ابن‏سینا، روشن می‏سازیم که ابن‏سینا با یک تیر دو نشان زده است؛ یعنی هم برهان عقلی‏اش را هدف رفته و هم به طریق شهودی، به حقیقت عینی وجود دست یافته است.