تامّلی بر استدلال زبان‌شناختی مدّعای انگاره‌ی «قرائت نبوی از جهان» درباره‌ی گوینده‌ی قرآن

برابر باور رایج درمیان مسلمانان؛ قرآن‌کریم، سخن خدا(= کلام الله)، و بازگوکننده‌ی حقایقی است، که خداوند آنها را در چهارچوب واژگانی که متنی به‌نام قرآن را پدید می‌آورند، بر پیامبر اسلام(ص) فروفرستاده‌است. با پیشرفت دانش بشری در حوزه‌های فلسفه‌یزبان و زبان‌شناسی، نیز پدیدآمدن برخی‌زمینه‌های عملی و نظری در جهان معاصر اسلام، انگاره‌های متفاوتی دراین‌باره رخ نمودهاند. قرائت نبوی از جهان، عنوان رشته‌نوشتارهایی است که نگرش متفاوتی را درباره‌ی وحی قرآنی پی می‌گیرد. یکی از پرسشهایی که این انگاره می‌کوشد بدان پاسخی متفاوت با باور رایج پیش‌گفته دهد، کیستی گوینده‌ی قرآن است. ازنگاه این انگاره؛ این گوینده، پیامبر(ص) است. این انگاره، برای مدّعای یادشده، استدلال‌هایی اقامه می‌کند، که موضوع نوشتار پیش‌روی، تامّل درباره‌ی یکی از آنها استدلال زبان‌شناختی(linguistic) – است. ازهمین‌روی؛ این نوشتار، نخست استدلال یادشده را صورت‌بندی می‌کند، و سپس مقدّمات کبرویِ فلسفه‌ی‌زبانی و زبان‌شناختی آن را می‌سنجد. تامّل‌ها نشان می‌دهند؛ استدلال یادشده، با نارساییهایی روبه‌روست، که پذیرش آن را دشوار می‌سازند.