عدالت به عنوان فضیلت نفس

مقاه حاضر درصدد تبیین عدالت فردی به عنوان فضیلت نفس و به مثابه برترین فضیلت در اخلاق در مقابل عدالت به عنوان عملی اجتماعی است . بحث عدالت فردی مقدم بر بحث عدالت اجتماعی است ، زیرا با تربیت انسان ، جامعه نیز بالطبع از افراد با تربیت یافته برخوردار شده و در نتیجه ، جامعه ، ساختار سیاسی سالمی می یابد .جایگاه بحث حاضر ، در اخلاق فضیلت مدار است که قائل به ارزش ذاتی فضایل بوده و درباره خصایل و عادات اخلاقی با تاکید بر ویژگی های درونی فاعل فعل بحث می کند . در بحث عدالت فردی ، عدالت به مثابه یک فضیلت هدایت گر در طی طریق صحیح زندگی است . در این مقاله به بررسی و تبیین نظریات افلاطون ،‌ ارسطو و نیز حکیمان مسلمان ، از جمله خواجه نصرالدین طوسی ، ابن مسکویه و مرحوم نراقی و مقایسه آنها با یکدیگر پرداخته می شود .