این همانی در سیر صعودی انسان

امید به آینده و جاودانگی انسان، از اصول تمام ادیان الهی،‌ نقطه عطف افکار فلسفه بشر و معنابخش زندگی دردآلود آدمی است. میزان و شدت اعتقاد به سرمدیت و جاوید بودن، سرنوشت انسان را در تصمیم گیری های حساس و خطیر در مسیر زندگی، از آغاز تا پایان عمر رقم می زند. از سوی دیگر، هر اندازه تصور قانع کننده تری از چگونگی زندگانی جاوید( زنده شدن مجدد) خود داشته باشیم، طبعا اطمینان قلبی بیشتری پیدا خواهیم کرد. حضرت ابراهیم خلیل علیه السلام عطش خویش را در کسب اطلاع از چگونگی رستاخیز آدمیان، با تجربه عینی سیراب کرد، چرا که تصور و تصویر، ابزار تفکر، اندیشه و زمینه ساز جهان بینی آدمی است. این مقاله کوششی است در تبیین و دست یابی به فرضیه ها و نظریه برتر و بهتر در سیر صعودی آدمیان و زندگانی جهان واپسین آنان. پس از بررسی فرضیه های احتمالی و نظریه های ارائه شده در ترسیم جاودانگی انسان سرانجام دیدگاه حکیم متاله صدرالمتالهین به عنوان نظریه برتر مورد اشاره قرار است.