معضل فرگه - گیچ و منطق طرزتلقی‌های مرتبه بالاتر

ابرازگرایی اخلاقی مدعی است (1) جملات اخلاقی فاقد شرایط صدق هستند و (2) هدف ما از بیان جملات اخلاقی ابراز طرزتلقی‌های اخلاقی مثل تمایلات، خشنودی‌ها و ناخشنودی‌هایمان است که سرشتی ناشناختی‌گرایانه دارند. این دیدگاه با مشکل مهمی روبروست که به معضل فرگه-گیچ شهرت یافته است. جملات اخلاقی بخشی از معناشناسی جملات مرکب هستند؛ p (یک جمله اخلاقی) در تناقض با p⁓ قرار می‌گیرد و منطقاً می‌توان q را از p و «اگر p آنگاه q» استنتاج کرد (استدلال وضع مقدم). ناشناختی‌گرایان منکر آنند که معنای جملات اخلاقی در جملات مرکب و جملات اتمی یکی است. اگر معنای p در قالب جمله مفرد با معنای آن در مقدمِ جملۀ شرطیه یکی نباشد، استدلال مذکور نامعتبر خواهد شد، در حالی که می‌دانیم استدلالی معتبر است. بلکبرن مدعی است جملات مرکب بیانگرِ طرزتلقی‌های مرتبه بالاتر نسبت به طرزتلقی‌های مطرح‌شده در جملاتِ کوچک‌ترِ تشکیل‌دهندۀ آنها هستند. لذا اگر مقدمات یک استدلال معتبر را تایید و نتیجه آن را انکار کنیم، طرزتلقی‌های ما دچار تعارض می‌شوند، همان طور که اگر همزمان به p و p⁓ باور داشته باشیم دچار تناقض می‌شویم. رویکردِ طرزتلقی‌های مرتبه بالاتر مشکلات متعددی دارد. پذیرش مقدمات یک استدلال اخلاقی و انکار نتیجۀ آن، با رویکرد ابرازگرایانه نهایتاً شخص را به تناقض اخلاقی می‌رساند، نه تناقض منطقی. علاوه بر این، ابرازگرایی از تبیین تناقض آشکارِ حاصل از بیانِ p و p⁓ نیز ناتوان است. راه‌حل بلکبرن برای ایجاد یک طرزتلقی جدید، مثل مدارا، نیز قادر به حل مشکل نیست.

the frege-geach problem and the logic ofhigher-order attitudes

moral expressivism suggests that 1) moral sentences lack truth conditions and 2) our purpose in asserting moral sentences is to express non-cognitive attitudes such as desires, approval, or disapproval. moral expressivism meets a fundamental challenge,known as the frege-geach problem. sentences that express moral judgments can form part of semantically complex sentences. “p” (a moral sentence) contradicts “~p”, and “q” follows logically, by modus ponens, from (1) “p” and (2) “if p, then q”. geach argued that noncognitivists are committed to denying that moral predicates mean the same thing in embedded contexts as they do in unembedded sentences (atomic sentences). if “p” does not mean the same as the antecedent of (2), the argument would be invalid. the problem is that the above-mentioned argument is obviously valid. blackburn has argued that the complex sentence expresses a ‘higher-order’ attitude toward the attitudes expressed by the smaller sentences which make it up. ifwe accept the premises of a valid argument but deny its conclusion our attitudes clash in the same way that they do if we both believe that p and ~p. blackburn's metaattitudes approach faces several problems. someone who endorses the premises butdenies the conclusion of the valid argument commits himself to a moral inconsistency, not a logical one. in addition, uttering both ‘p’ and ‘~p’ seem to be inconsistent but expressivism cannot explain the inconsistency between these two obviouslyinconsistent sentences. blackburn's strategy of inventing a new attitude, such as tolerance, is also unable to solve this problem.