مدل مراقبتی پایداری تطابقی: رویکردی نو برای کاهش بستری مجدد بیماران افسرده

پیشزمینه و هدف: افسردگی یکی از بیماریهای شایع روانی است که با کاهش انرژی و علاقه، احساس گناه، اشکال در تمرکز، بیاشتهایی و افکار مرگ و خودکشی مشخص میشود. یکی از مشکلات در درمان بیماران افسرده بستریهای مکرر میباشد. هدف از این پژوهش تعیین تاثیر اجرای برنامه مراقبتی بر اساس مدل مراقبتی پایداری تطابقی بر بستری مجدد بیماران افسرده مرکز آموزشی درمانی رازی ارومیه بود.مواد و روشها: پژوهش حاضر، مطالعه ای تجربی از نوع بعد از مداخله میباشد که در آن 100 نفر از بیماران افسرده به صورت تصادفی به دو گروه کنترل (50 نفر) و آزمون (50 نفر) تخصیص داده شدند. برای گروه آزمون مدل پایداری تطابقی در 4 مرحله بررسی وضعیت دموگرافیک خانواده، حساسیت زدایی، تشریک مساعی و پایش مستمر در طول 6 ماه و برای گروه کنترل مداخلات معمول اجرا شد. دو گروه در طول 6 ماه ازنظر بستری مجدد مقایسه شدند. برای تجزیه وتحلیل داده ها از آزمون آماری تی مستقل و آزمون مجذور کای استفاده گردید.یافته ها: نتایج نشان داد که در طول 6 ماه اجرای مدل پایداری تطابقی در گروه آزمون تعداد بستری مجدد 5 نفر از 47 بیمار و در گروه کنترل 13 نفر از 47 بیمار بود (0/05>p).بحث و نتیجه گیری: اجرای برنامه مراقبتی مدل پایداری تطابقی تاثیر مثبت در کاهش بستری مجدد بیماران افسرده داشت. لذا پیشنهاد میشود ارائه دهندگان مراقبتهای بهداشتی و درمانی با اجرای برنامه مراقبتی بر اساس مدلهای مراقبتی موجب کاهش بستری مجدد در بیماران افسرده شوند.