مقایسه تاثیر وضعیت طاق باز و دمر بر وضعیت تنفسی نوزادان نارس مبتلا به سندرم دیسترس تنفسی حاد تحت درمان با پروتکل INSURE

پیش‌زمینه و هدف: اساس درمان در سندرم دیسترس تنفسی حاد نوزادان تنظیم تبادل اکسیژن و دی‌اکسید کربن بوده است که توسط سبک‌های درمانی مختلفی ازجمله پروتکل insure انجام می‌شود. لذا این مطالعه باهدف مقایسه وضعیت‌های بدنی طاق باز و دمر بر وضعیت تنفسی نوزادان نارس مبتلا به سندرم دیسترس تنفسی حاد تحت درمان با پروتکل insure انجام گردید. مواد و روش‌ها: این مطالعه از نوع تجربی با طرح متقاطع بوده است که بر روی 30 نوزاد نارس دارای مشکل تنفسی تحت مٌد ncpap بعد از اعمال پروتکل insure، انجام گردید. واحدهای پژوهش به‌صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. گروه اول در سه ساعت اول در وضعیت دمر و در سه ساعت دوم در وضعیت طاق باز قرار می‌گرفتند و گروه دوم نیز به‌صورت برعکس با گروه اول تحت وضعیت‌های مذکور قرار می‌گرفت. در دو گروه هر 15 دقیقه مقادیر درصد اشباع اکسیژن، تعداد تنفس و نبض در هر وضعیت اندازه‌گیری می‌گردید. درنهایت داده‌های حاصل از مطالعه توسط آمار توصیفی و استنباطی مورد تحلیل قرار گرفتند. یافته‌ها: نتایج افزایش میزان اکسیژن و کاهش تعداد تنفس و نبض را به‌طور معنی‌داری در وضعیت دمر نسبت به طاق‌باز نشان دادند (001/0 > p)؛ اما ازنظر میزان بروز برادیکاردی، افت اشباع اکسیژن و تغییرات کسر اکسیژن دمی در دو گروه اختلاف معنی‌داری وجود نداشت. بحث و نتیجه‌گیری: یافته‌های مطالعه نشان دادند که وضعیت دمر نسبت به طاق باز دارای اثرات سودمندتری بر تبادل گازی در نوزاد می‌باشد که شاید بتوان در کنار درمان‌های اصلی به‌عنوان یک مراقبت کم‌هزینه و موثر در تثبیت وضعیت تنفسی نوزادان مبتلا به دیسترس تنفسی حاد مورداستفاده قرار گیرد. کلیدواژه‌ها: وضعیت طاق باز، وضعیت دمر، سندرم دیسترس تنفسی، فشار مثبت مداوم راه هوایی از طریق بینی