ارزیابی میزان آمادگی مقابله با خطر زلزله در بیمارستان‌های تحت پوشش دانشگاه علوم پزشکی ارومیه؛ 1390

پیش‌زمینه و هدف: لزوم ارایه خدمات مناسب در بیمارستان‌ها به هنگام وقوع زلزله امری ضروری است که نیازمند آمادگی همه‌جانبه بیمارستان‌ها می‌باشد. پژوهش حاضر با هدف ارزیابی میزان آمادگی بیمارستان‌های تحت پوشش دانشگاه علوم پزشکی ارومیه در سال 1390 در برابر خطر زلزله به انجام رسید. مواد و روش کار: این پژوهش توصیفی مقطعی در کلیه بیمارستان‌های تحت پوشش دانشگاه علوم پزشکی ارومیه که در مرکز استان واقع شده‌اند، اجرا گردید. داده‌ها با استفاده از چک‌لیست و به صورت مصاحبه و مشاهده مستندات موجود جمع‌آوری شد. تجزیه و تحلیل داده‌ها به کمک نرم‌افزار spss19 و با استفاده از آزمون‌های آماری دقیق فیشر و ضریب همبستگی اسپیرمن صورت پذیرفت. یافته‌ها: از مجموع هشت حیطه مورد بررسی، بیشترین میزان آمادگی در برابر خطر زلزله در حیطه مدیریت برنامه حوادث غیرمترقبه و کم‌ترین میزان آمادگی در حیطه برنامه‌ریزی اقدامات بهداشت محیط بیمارستان‌ها بود. یافته‌ها نشان داد که شش بیمارستان در سطح خیلی ضعیف، سه بیمارستان در سطح ضعیف و یک بیمارستان نیز در سطح متوسط آمادگی در برابر زلزله قرار داشتند. میانگین کلی آمادگی بیمارستان‌های مورد مطالعه در برابر خطر زلزله، 07/20 درصد بود. بر اساس آزمون ضریب همبستگی اسپیرمن، بین حیطه برنامه‌ریزی تجهیزات ضروری و لوازم مصرفی با حیطه برنامه‌ریزی پشتیبانی خدمات حیاتی، رابطه آماری معنی‌داری مشاهده گردید (003/0p= و 824/0r=). بحث و نتیجه‌گیری: بر اساس نتایج، به طور کلی میزان آمادگی بیمارستان‌های مورد مطالعه در برابر خطر زلزله، در سطح ضعیف ارزیابی شد. پیشنهاد می‌شود ضمن تدوین برنامه‌های آموزشی کوتاه مدت در زمینه مدیریت بحران و اجرای مداوم آن‌ها، حتی‌المقدور توجه به مقاوم‌سازی غیر سازه‌ای بیمارستان‌ها به عنوان یک اولویت مد نظر قرار گیرد.