تاثیر مدل همکار آموزشی بالینی بر پیامد یادگیری بالینی دانشجویان پرستاری

پیش زمینه و هدف: مدل همکار آموزشی بالینی به معنی مشارکت و همکاری بین مراقبان سلامت و مربیان دانشکده است و واقع بینی را برای محیط های کاری به ارمغان می آورد در راستای حل مشکلات آموزش بالینی، از جمله تبحر پایین دانش آموختگان در زمینه کسب مهارت ها و توانمندی های لازم درپایان دوره آموزش پرستاری و ضرورت استفاده از روش های نوین آموزشی برای ارتقای کیفیت آموزش بالینی، این مطالعه به بررسی تأثیرمدل همکارآموزش بالینی بر یادگیری بالینی دانشجویان پرستاری در مقایسه با روش متداول پرداخته است.مواد و روش ها: این مطالعه از نوع نیمه تجربی بود. در طول یک ترم تحصیلی با روش سرشماری، دانشجویان پرستاری دانشکده پرستاری30 نفر به صورت تصادفی به دو گروه تجربه 15نفر و شاهد 15 نفرتقسیم شدند.گروه اول با روش همکار آموزش بالینی آموزش دیدندوگروه دوم با روش متداول آموزش دیدند. پس از دو هفته یادگیری مهارت های بالینی به وسیله چک لیست ارزیابی گردیدند و برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های آماری تی زوج و تی مستقل آزمون فیشر و مجذور کای استفاده شد. یافته ها:یافته های این پژوهش اختلاف معنی داری را در دو گروه تجربه و شاهد از نظر مهارت های بالینی بین متغیر رضایتمندی پرستاران منتخب بالینی از نحوه کارآموزی دانشجویان ورضایت مندی دانشجویان پرستاری از مربیان همکار در دو گروه نشان داد.بحث و نتیجه گیری : میزان یادگیری بالینی دانشجویان در روش همکار آموزش بالینی افزایش داشت. پیشنهاد می شود با بکارگیری روش های آموزشی فعال، باعث مشارکت بیشتر دانشجویان با موضوعات آموزشی شده تا زمینه برای یادگیری بیشتر آنان فراهم شود.