بررسی مقایسه ای تاثیر دوره های آموزشی کوتاه مدت حضوری و غیرحضوری بر توانمندسازی روانشناختی کارکنان

پیش زمینه و هدف: با شکل گیری محیط های متلاطم و افزایش رقابت در سطح جهانی، توانمندسازی دیگر یک انتخاب نیست بلکه یک ضرورت استراتژیک در سطح سازمانی برای واکنش مناسب به انتظارات و خواسته های مشتریان محسوب می شود و در این راستا یکی از اقداماتی که سازمان ها برای تجدید حیات و نوآفرینی در برابر تحولات محیطی و به منظور توانمندسازی کارکنان خود می اندیشند برنامه ریزی، اجرا و ارزشیابی برنامه های آموزشی کوتاه مدت حضوری و غیرحضوری می باشد. بنابراین مطالعه حاضر با هدف مقایسه تأثیر دوره های آموزشی کوتاه مدت حضوری و غیرحضوری بر توانمندسازی روانشناختی کارکنان انجام گرفت.مواد و روش کار: تحقیق حاضر از نوع شبه آزمایشی بوده که تعداد60 نفر از مدیران و معاونان مقاطع مختلف تحصیلی شهرستان زابل، در دوره سه روزه رهبری آموزشی که در اسفندماه 1388 در آن شهرستان برگزار گردید، شرکت داشتند و به عنوان نمونه آماری در دو گروه کنترل (آموزش به شیوه غیرحضوری) و آزمون (آموزش به شیوه حضوری) مورد مطالعه قرار گرفتند. ابزار گردآوری داده ها در این مطالعه شامل فرم اطلاعات دموگرافیک و پرسشنامه استاندارد توانمندسازی روان شناختی اسپریتزر(1996) بود که به بررسی 5 بعد احساس معناداری، خودکار آمدی، تأثیر، اعتماد و خودمختاری می پرداخت. اعتباریابی پرسشنامه فوق توسط عبدالهی (1384) مورد مطالعه قرار گرفته است و برای تعیین پایایی پرسشنامه از ضریب آلفا کرونباخ استفاده شد که ضریب به دست آمده 713/0 بود. پرسشنامه-ها در دو مرحله، قبل و 2 هفته بعد از آموزش، توسط کلیه نمونه ها در دو گروه تکمیل شدند. در ضمن برای تجزیه و تحلیل داده های تحقیق از آزمون t برای گروه های مستقل با کمک نرم افزار کامپیوتری spss (ورژن 14) استفاده شده است.یافته ها: یافته ها نشان داد دوره آموزشی کوتاه مدت حضوری نسبت به دوره آموزشی کوتاه مدت غیرحضوری در توانمندسازی روانشناختی و ابعاد پنجگانه آن (احساس معناداری، خود کارآمدی، تأثیر، اعتماد و خودمختاری ) مؤثرتر می باشد. نتیجه گیری: هر چند در این مطالعه برتری آموزش های کوتاه مدت حضوری نسبت به آموزش های کوتاه مدت غیر حضوری بر توانمندی روانشناختی کارکنان محرز شد اما نمی توان از این نکته غافل شد که شرط اصلی توانمندسازی کارکنان، آموزش (چه به شیوه حضوری یا چه به شیوه غیرحضوری) می باشد و ناکارآمدی آموزش های کوتاه مدت غیر حضوری نیازمند آسیب شناسی است.