بررسی وضعیت اضطراب وجودی و خودارزشیابی مرکزی و ارتباط آنان با جهت‌گیری زندگی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 مراجعه‌کننده به انجمن دیابت شهر ارومیه در سال 1400

پیش‌زمینه و هدف: فعالیت‌های حرکتی کم در بیماران مبتلا به دیابت باعث افزایش علائم اختلالات خلقی ازجمله اضطراب، افسردگی و استرس می‌شود. بنابراین برای فرد مبتلا به دیابت قبول و پذیرش این موضوع که باید زندگی خود را بر اساس بیماری تغییر دهد، همیشه مشکل بوده است. لذا در این راستا مطالعه‌ای باهدف تعیین وضعیت اضطراب وجودی و خودارزشیابی مرکزی در بیماران مبتلا به دیابت و ارتباط آنان با جهت‌گیری زندگی این افراد در شهر ارومیه در سال 1400 انجام گرفت. مواد و روش کار: این مطالعه توصیفی-تحلیلی بر روی 360 نفر از بیماران مبتلا به دیابت در شهر ارومیه، ایران در سال 1400 انجام شد. از پرسشنامه‌های دموگرافیک، پرسشنامه اضطراب وجودی گود، پرسشنامه جهت‌گیری زندگی و نیز مقیاس خودارزشیابی مرکزی جاج برای جمع‌آوری داده‌ها استفاده شد. داده‌های جمع‌آوری‌شده با استفاده از آماری توصیفی و استنباطی توسط نرم‌افزار آماری spss نسخه 16 تجزیه‌وتحلیل شدند. برای مقایسه میانگین متغیرهای دو گروهی از آزمون تی مستقل، بیش از دو گروه از آزمون anova و تعیین ارتباط بین متغیرها از ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون استفاده شد سطح معنی‌داری 0.05>p برای آنالیزهای آماری در نظر گرفته شد. یافته‌ها: نتایج نشان داد که بر اساس آزمون همبستگی پیرسون، بین نمرات خود ارزشیابی مرکزی و اضطراب وجودی شرکت‌کننده‌ها در پژوهش ارتباط آماری معنی‌داری وجود نداشت (p=0.547). بااین‌حال، بر اساس آزمون همبستگی پیرسون، بین نمرات خود ارزشیابی مرکزی و جهت‌گیری زندگی شرکت‌کننده‌ها در پژوهش ارتباط آماری مستقیم و معنی‌داری وجود دارد (p=0.022). همچنین بین نمرات اضطراب وجودی و جهت‌گیری زندگی شرکت‌کننده‌ها در پژوهش ارتباط آماری معنی‌داری وجود نداشت (p=0.065). نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج حاصل‌شده در این مطالعه که حاکی از ارتباط معنی‌دار بین نمرات خود ارزشیابی مرکزی و جهت‌گیری زندگی بیماران دچار دیابت بود، توصیه می‌گردد که برای افزایش بینش مثبت بیمار و کاهش بدبینی، افزایش توانایی بیماران برای کسب موفقیت و قدرت ساز گاری هیجانی و بهبود نگرش آن‌ها، آموزش‌های لازم از سوی پرستاران در طی دوران بستری و حین ترخیص صورت گیرد.

investigating the state of existential anxiety and central self-evaluation and their relationship with life orientation in the patients with type 2 diabetes referring to urmia diabetes society in 2021

background & aim: low physical activity increases the symptoms of mood disorders, including anxiety, depression, and stress in the patients with diabetes; so it will always be difficult for a person with diabetes to accept the fact that he has to change his life based on the disease. therefore, this study was conducted to determine the state of existential anxiety and central self-evaluation in the patients with diabetes and their relationship with their life orientation in the patients with type 2 diabetes referring to urmia diabetes society in 2021. materials & methods: this descriptive-analytica study was conducted on 360 patients with type 2 diabetes in urmia, iran, in 2021. demographic questionnaires, good’s existential anxiety questionnaire, life orientation questionnaire, and jaj’s central self-evaluation scale were used to collect data. the collected data were analyzed using descriptive and inferential statistics by spss statistical software version 16. independent t-test and anova test were used to compare the mean score of variables between two groups or more than two groups. pearson’s correlation coefficient and regression test were used to investigate the correlation among the variables. the significance level was considered p<0.05 in this study. results: the results showed no statistically significant relationship between the central self-evaluation scores and the existential anxiety of the participants in the research (p=0.547). however, based on the pearson correlation test, there was a direct and significant statistical relationship between the central self-evaluation scores and the life orientation of the participants in the research (p=0.022). also, there was no statistically significant relationship between the existential anxiety scores and the life orientation of the participants in the research (p=0.065). conclusion: since there is a significant relationship between the central self-evaluation scores and the life orientation of patients with type 2 diabetes, it is recommended that necessary education be provided to these patients by nurses during hospitalization and discharge to increase the positive vision, reduce pessimism, increase the ability to achieve success, enhance emotional adaptability, and improve the attitude of the patients.