بررسی میزان دستیابی به صلاحیت‌های بالینی و ارتباط آن با برخی از عوامل دموگرافیک در دانشجویان مامایی

پیش‌زمینه و هدف: مطالعات انجام‌شده در زمینه بررسی صلاحیت بالینی دانشجویان مامایی و عوامل زمینه‌ای مرتبط با آن، نتایج متناقض و گاه دور از انتظاری داشته‌اند. با توجه به نقش صلاحیت‌ بالینی در کیفیت مراقبت‌های مامایی و اهمیت آن در حفظ سلامت مادران و نوزادان، این مطالعه باهدف تعیین میزان دستیابی به صلاحیت‌های بالینی و ارتباط آن با برخی از عوامل دموگرافیک انجام شد. مواد و روش کار: این مطالعه توصیفی مقطعی در سال 1394 بر روی 73 دانشجوی مامایی ترم 5 و 7 و 219 مادر باردار مراجعه‌کننده به زایشگاه، انجام شد. جهت سنجش صلاحیت بالینی دانشجویان از پرسشنامه پژوهشگر ساخته صلاحیت بالینی استفاده شد که به دو شیوه خودارزیابی و ارزیابی توسط پژوهشگر (پس از سه بار مشاهده عملکرد دانشجو)، تکمیل شد. اطلاعات وارد نرم‌افزار spss نسخه 16 شدند و با استفاده از آزمون‌های آماری توصیفی و آزمون‌های همبستگی اسپیرمن و پیرسون و آزمون آنالیز واریانس یک‌طرفه، مورد تجزیه‌و‌تحلیل قرار گرفتند.یافته‌ها: دانشجویان مامایی صلاحیت بالینی خود را با میانگین (12.12±109.84) در سطح خوب و پژوهشگر صلاحیت بالینی دانشجویان مامایی را با میانگین (17.14±70.92) در سطح متوسط ارزیابی نمودند. نتایج مطالعه نشان داد تفاوت معنی‌داری بین نمرات خودارزیابی و ارزیابی توسط پژوهشگر وجود دارد (0.05>p) اما ارتباط معنی‌داری بین نمرات خودارزیابی و ارزیابی توسط پژوهشگر وجود ندارد (0.05 p).نتیجه‌گیری: نتایج نشان می‌دهد که خودارزیابی جایگزین مناسبی برای ارزیابی اساتید نمی‌باشد اما می‌توان آن را به‌عنوان یک روش ارزشیابی مکمل در ارزیابی عملکرد دانشجویان استفاده کرد.