بررسی و مقایسه‌ی شیوع انواع ضایعات پری‌اپیکال دهان در بیماران مراجعه کننده به بخش آسیب‌شناسی دانشکده‌ی دندان‌پزشکی اصفهان در سه دوره‌ی زمانی مختلف (1394-1367)

مقدمه: بیماری‌های پری‌اپیکال دندانی، نتیجه‌ی نهایی پولپیت‌های درمان نشده یا نقصان درمان‌های ریشه هستند. هدف از این مطالعه، تعیین و مقایسه‌ی شیوع انواع ضایعات پری‌اپیکال دهان برحسب متغیرهای دموگرافیک در مراجعین بخش آسیب‌شناسی دهان دانشکده‌ی دندان‌پزشکی اصفهان در سه دوره‌ی زمانی مختلف از سال 1367 تا 1394 بود.مواد و روش‌ها: در این مطالعه‌ی توصیفی گذشته‌نگر، نمونه‌های بیوپسی موجود در بایگانی بخش آسیب‌شناسی دهان دانشکده‌ی دندان‌پزشکی اصفهان از سال 1367 تا 1394 مورد مطالعه قرار گرفت. ضایعات پری‌اپیکال بر اساس متغیرهای سن، جنس، نوع ضایعه، علت ایجاد ضایعه و محل ایجاد ضایعه بررسی و مقایسه گردید. جهت تحلیل داده‌ها از نرم‌افزار spss نسخه‌ی 22 استفاده شد. بعد از جمع‌آوری اطلاعات، داده‌ها توسط آزمون‌های آماری 2χ، fisher's exact test، واریانس یک طرفه anova و tukey آنالیز شدند (05/0 = α).یافته‌ها: از 10686 مورد بیوپسی دهان، 582 مورد (44/5 درصد) مربوط به ضایعات پری‌اپیکال بود. از 582 ضایعه‌ی پری‌اپیکال، 1/71 درصد، دنتال گرانولوم و 3/15 درصد، کیست رادیکولر بودند و سایر موارد با درصد شیوع بسیار کمتر پس از آن‌ها قرار داشتند که 4/41 درصد در مردان و 1/58 درصد در زنان دیده شد. شایع‌ترین توزیع فراوانی در گروه سنی 21-30 سال بود. شایع‌ترین محل درگیری در مولرهای مندیبل با 3/48 درصد و سپس در ناحیه‌ی انسیزورهای ماگزیلا با 5/32 درصد و مولرهای ماگزیلا با 4/21 درصد موارد بود. توزیع فراوانی ضایعات پری‌اپیکال در دوره‌ی اول، 11 درصد، دوره‌ی دوم، 9/23 درصد و در دوره‌ی سوم، 1/65 درصد بود.نتیجه‌گیری: نتایج نشان داد که شیوع ضایعات پری‌اپیکال در دوره‌ی اخیر افزایش چشمگیری داشته است. افزایش بروز ضایعات پری‌اپیکال ثانویه به درمان ریشه در دوره‌ی دوم و سوم نسبت به دوره‌ی اول موید درمان ناقص ریشه در بیماران می‌باشد.