بررسی میزان استرس و فرسودگی شغلی در میان دستیاران تخصصی دانشکده‌ی دندان‌پزشکی اصفهان در سال تحصیلی 94-93

مقدمه:استرس و فرسودگی شغلی (burnout) در دستیاران دندان‌پزشکی عاملی است که می‌تواند به صورت مستقیم منجر به ضعف روند آموزشی و اقدامات درمانی گردد. هدف از این پژوهش، تعیین میزان استرس و فرسودگی شغلی در دستیاران تخصصی دانشکده‌ی دندان‌پزشکی اصفهان بود.مواد و روش‌ها:این مطالعه توصیفی- تحلیلی از نوع مقطعی، بر روی 90 دستیار تخصصی دندان‌پزشکی به روش سرشماری انجام گرفت. پرسش‌نامه‌های استاندارد جهت سنجش میزان استرس و فرسودگی شغلی بین دستیاران تخصصی توزیع شد. روایی و پایایی این پرسش‌نامه‌ها بررسی و تایید گردید. اطلاعات به دست آمده با استفاده از نرم‌افزار spss نسخه‌ی 20 و روش‌های آماری توصیفی و آزمون‌های آماری پیرسون و t-test جهت آنالیز داده‌ها در سطح معنی‌داری (05/0 > p value) بررسی شدند.یافته‌ها:در این مطالعه، 39 دستیار مرد (3/43 درصد) و 51 دستیار زن (7/56 درصد) شرکت نمودند. میانگین نمره‌ی استرس دستیاران برابر با (8/11 ± 5/46)، در بازه‌ی استرس متوسط بود. میزان استرس در دو جنس تفاوت معنی‌داری نداشت (633/0 = p value). اما بین دو گروه سنی بالای 28 سال و پایین 28 سال تفاوت معنی‌دار وجود داشت (016/0 = p value). فرسودگی شغلی در سطح شدید، در سه زیرمجموعه‌ی آن شامل دستاوردهای فردی برابر 8/27 درصد، خستگی روحی برابر 9/8 درصد و شخصیت‌زدایی برابر 40 درصد بود. بین میزان استرس و سه پارامتر فرسودگی شغلی، رابطه‌ی خطی وجود داشت.نتیجه‌گیری:دستیاران تخصصی دانشکده‌ی دندان‌پزشکی اصفهان، سطح متوسطی از استرس و سطوح نسبتاً بالایی از فرسودگی شغلی را نشان دادند که به نظر می‌رسد لزوم برنامه‌ریزی در جهت کاهش استرس و فرسودگی شغلی باید مورد توجه قرار گیرد.