مقایسه کاربرد توام لیزر کم‌توان و کورتون موضعی با کورتون موضعی به تنهایی در درمان لیکن‌پلان زخمی و قرمز دهان

مقدمه: لیکن‌پلان دهانی یک بیماری مزمن ایمونولوژیک است. کورتیکواستروئیدهای موضعی و لیزرهای کم‌توان در درمان شکل‌های قرمز و زخمی لیکن‌پلان به کار رفته است. تحقیق حاضر جهت مقایسه کاربرد توام کورتون موضعی و لیزر کم‌توان با کورتون موضعی به تنهایی انجام شد.مواد و روش‌ها: در یک مطالعه کارآزمایی بالینی با 11 بیمار، 15 ناحیه به صورت تصادفی جهت درمان لیزر و 15 ناحیه شاهد در سمت مقابل انتخاب شد. در این نواحی ابعاد ضایعه، درد، شدت و تغییرات اریتماتوز ثبت شد. برای بیماران درمان کورتون موضعی ادامه یافت. در نواحی مطالعه لیزر کم‌توان دیود azor-2k نانومتر با دوز 2 j/cm2 برای 4 جلسه (2 بار در هفته) تابانده شد. متغیرها در چهار زمان ثبت و داده‌ها با آزمون‌های تی مستقل، تی زوج، من ویتنی و آنالیز واریانس برای داده‌های مکرر با α برابر 05/0 مورد بررسی قرار گرفتند.یافته‌ها: شدت درد بعد از تابش لیزر در دو سمت تفاوت نداشت (954/0p value = ). متعاقب تابش لیزر درجات علائم در سمت تابش کمتر بود (019/0p value = ). اندازه‌ی ضایعات بعد از تابش لیزر کاهش یافته بود (012/0 = p value) و نیز در زمان‌ پیگیری (024/0 p value =) کمتر بود. ولی در سمت درمان کورتون اندازه ضایعه کاهش نشان نداد (383/0 =p value ) میزان بر طرف شدن نواحی قرمز در سمت تابش بیشتر بود (016/0p value = ).نتیجه‌گیری: تابش لیزر دیود کم‌توان nm 660 به همراه کاربرد کورتون موضعی اثرات درمانی بیشتری در مقایسه با درمان با کورتون موضعی به تنهایی داشته و لذا می‌توان از تابش لیزر کم‌توان برای افزایش کارایی درمان‌های کورتون موضعی در بیماری لیکن‌پلان استفاده کرد.