بررسی تاثیر دو روش بیهوشی داخل وریدی و استنشاقی بر میزان بی قراری پس از عمل در کودکان مراجعه کننده برای انجام خدمات دندانپزشکی

مقدمه: بی­قراری بعد از عمل جراحی پدیده شایعی در کودکان است. از جمله فاکتورهای مستعد­کننده احتمالی بی­قراری، نوع بیهوشی است. هدف از این مطالعه مقایسه تاثیر دو روش بیهوشی استنشاقی و داخل وریدی در کودکان کاندید بیهوشی عمومی بر بی­قراری آنها در اتاق ریکاوری بود. مواد و روش‌ها: در این مطالعه کارآزمایی بالینی آینده­نگر یک سوکور تعداد 56 کودک زیر 6 سال به صورت تصادفی به دو گروه 28 نفری تقسیم شدند. نگهداری بیهوشی در گروه اول به صورت داخل وریدی (پروپوفول، الفنتانیل) و در گروه دوم به صورت استنشاقی (نیتروس اکسید، ایزوفلوران) بود. بعد از به هوش آمدن کودک در اتاق ریکاوری با استفاده از مقیاس مورد نظر  (paed) بی­قراری کودک هر 10 دقیقه یک بار تا زمان 60 دقیقه اندازه­گیری شد. اطلاعات حاصله با کمک نرم افزار spss و آزمون t-test، chi-squre و  anova مورد ارزیابی قرار گرفتند. (05/0 = α) یافته‌ها: میزان بی قراری در دقیقه 10 در گروه بیهوشی وریدی 85/12 و در گروه استنشاقی 51/10 بود، که به طور معنی­داری در گروه وریدی بیشتر از استنشاقی بود اما بین دو گروه مورد مطالعه از نظر بروز بی‌قراری تفاوت معنی‌داری دیده نشد(241/0 = p value). میزان بی­قراری در دو گروه با سن ارتباط معکوس داشته و در کودکان کم سن بیشتر بود. نتیجه‌‌گیری: به نظر می‌رسد تصمیم‌گیری برای انتخاب روش بی هوشی نباید بر مبنای بروز بی­قراری باشد. بررسی عوامل دیگری به غیر از روش بیهوشی در بروز بی­قراری کودکان توصیه می شود. کلید واژه‌ها: بی­قراری، بیهوشی داخل وریدی، بیهوشی استنشاقی.