انطباق تشخیص‌های بالینی وآسیب‌شناسی ضایعات بافت نرم دهان در بیماران مراجعه کننده به دانشکده دندانپزشکی اصفهان طی سال‌های 1390-1367

چکیدهمقدمه: بسیاری از ضایعات بافت نرم دهان نمای بالینی مشابهی دارند، اما در اکثر موارد تشخیص نهایی بر اساس بررسی آسیب شناسی ضایعه انجام می‌گیرد. هدف از این مطالعه بررسی انطباق تشخیص‌های بالینی و آسیب شناسی بیماری‌های بافت نرم دهان در بیماران مراجعه کننده به دانشکده دندانپزشکی اصفهان طی سال‌های 1390-1367 بود.مواد و روش‌ها: در این مطالعه توصیفی-تحلیلی گذشته‌نگر تعداد 3877 پرونده مربوط به ضایعات بافت نرم دهان بررسی شد. میزان همخوانی تشخیص‌های بالینی و آسیب‌شناسی براساس اطلاعات بالینی شامل سن و جنس بیماران، تشخیص‌های افتراقی بالینی اول و دوم، محل، رنگ، قوام، روند بیولوژیک، سطح، نمای ضایعه و رتبه علمی تشخیص دهنده ثبت شد. داده‌های به دست آمده توسط نرم افزار spss و آزمون آماریchi-square بررسی شد (05/0 =?).یافته‌ها: میزان انطباق تشخیص آسیب‌شناسی با تشخیص بالینی افتراقی اول 2/61% و تشخیص بالینی افتراقی دوم 6/10% بود. بیشترین میزان انطباق مربوط به ضایعات خود ایمنی (1/84%) بود که در این گروه لیکن پلان (6/90%) و سپس پمفیگویید پوستی –مخاطی (5/61%) بیشترین تشخیص درست را داشتند. ارتباط تطابق تشخیص با گروه سنی معنی‌دار بود (019/0 = pvalue) اما با جنسیت بیماران معنی‌دار نبود (904/0 = pvalue).نتیجه‌گیری: میزان انطباق تشخیص آسیب‌شناسی با تشخیص بالینی افتراقی اول بیشتر از تشخیص بالینی افتراقی دوم بود.کلید واژه‌ها: پوسیدگی دندانی، رادیوگرافی دیجیتال، ویژگی، حساسیت