بررسی انطباق تشخیص‌های بالینی و پاتولوژی ضایعات بافت‌های سخت دهان در بیماران دانشکده دندان‌پزشکی اصفهان در یک دوره‌ی 24 ساله

چکیدهمقدمه: تشخیص افتراقی بالینی صحیح و پی‌بردن به ماهیت ضایعه در روند درمان موثر است و به تشخیص نهایی ضایعات پاتولوژیک کمک می‌کند. بدین منظور، انطباق تشخیص‌های بالینی با تشخیص پاتولوژی ضایعات بافت سخت دهان در بیماران مراجعه کننده به دانشکده دندان‌پزشکی اصفهان طی سال‌های 1367 تا 1390 بررسی شد.مواد و روش‌ها: این مطالعه‌ی توصیفی- تحلیلی بر روی 2745 ضایعه‌ی بافت سخت دهان صورت گرفت. فراوانی هم‌خوانی تشخیص بالینی با پاتولوژی و سن، جنس، محل ضایعه، نمای رادیوگرافی، خوش‌خیم یا بدخیم بودن ضایعه و ارتباط آن با هم‌خوانی تشخیص بالینی و پاتولوژی انجام شد.اطلاعات به کمک نرم‌افزارspss نسخه 20 و آزمون‌های آماری kruskal-wallis و chi-square مورد بررسی و تحلیل قرار گرفت ‌(05/0 = ?).یافته‌ها: در میان پرونده‌های دارای تشخیص بالینی، در 57% موارد تشخیص پاتولوژی با اولین تشخیص بالینی و در ‌7/5% با دومین تشخیص بالینی یکسان بود. در بین مواردی که تشخیص بالینی وجود داشت، بیشترین تشخیص صحیح در کام سخت (2/81%) ‌و در ضایعات خوش خیم (63%) بود و تفاوتی در سن و جنس افراد با تطابق تشخیص دیده نشد. بیشترین تغییر رادیوگرافی رادیولوسنسی پری‌آپیکال (6/13%)‌و کمترین آن ضایعات بدون تغییرات رادیوگرافی بودند (1% > ) و رادیولوسنسی منفرد با حدود مشخص بیشترین (9/69%) میزان تشخیص صحیح را داشت.نتیجه‌گیری: در این مطالعه نزدیک به نیمی از پرونده‌های مورد بررسی فاقد ثبت تشخیص بالینی و بیش از یک سوم پرونده‌های دارای تشخیص بالینی، فاقد ثبت انطباق تشخیص بالینی و پاتولوژی بودند که خود شناخت ناکافی کلینیسین‌ها از اهمیت یافته‌های بالینی و رادیوگرافی، نیاز به آموزش بیشتر در دوران دانشجویی و هم‌چنین برگزاری دوره‌های بازآموزی با تاکید بیشتر بر شناخت بیماری‌های دهان خصوصاً ضایعات استخوانی را مطرح می‌کند.کلید واژه‌ها: پاتولوژی بالینی، رادیوگرافی، نیوپلاسم بافت استخوان