بررسی تغییرات دندانی- اسکلتی متعاقب گسترش کام توسط پیچ هایراکس با تماس دو نقطه‌ای روی دندان‌های مولر بیماران 8 تا 13 ساله: یک مطالعه‌ی مقدماتی

چکیدهمقدمه: اخیراً درمان‌های ارتودنسی به‌سمت ارتوپدی دندانی صورتی و درمان‌های بدون کشیدن دندان، گرایش پیدا کرده‌اند. یکی از این روش‌های ارتوپدی، گسترش اسکلتی کام می‌باشد. هدف این تحقیق، بررسی تغییرات دندانی و اسکلتی ایجاد شده توسط گسترش عرضی کام به‌وسیله پیچ هایراکس در هر سه بعد بود.مواد و روش‌ها: در این مطالعه مقدماتی- تجربی 8 بیمار (4 پسر و4 دختر) با متوسط سنی 9 سال و 7 ماه مورد بررسی قرار گرفتند. از پیچ هایراکس با بندگذاری روی مولرهای اول بالا، استفاده شد. فاز فعال درمان حدود 2 ماه و فاز ثبات 4 ماه بود. لترال سفالومتری و سفالومتری‌های خلفی- قدامی تهیه و تریس شدند و اندازه‌گیری روی کست‌های مطالعه قبل و بعد از درمان انجام شد. مقایسه‌ی میانگین هر یک از متغیرها توسط آزمون ویلکوکسون در نرم‌افزار آماری spss نسخه 5/10 انجام شد (05/0 = ?).یافته‌ها: بعد عرضی ماگزیلا از نظر دندانی و اسکلتی افزایش یافت. میانگین افزایش عرض اسکلتی در ناحیه مولرهای ماگزیلا (6/5 میلی‌متر) بیش‌تر از میانگین افزایش عرض در ناحیه کانین‌های ماگزیلا (3/2 میلی‌متر) بود. فک پایین، افزایش میانگین کمی را در بعد عرضی در ناحیه مولرها (8/4 میلی‌متر) نشان داد. میانگین افزایش پیرامون قوس در فک بالا (3 میلی‌متر) از لحاظ آماری معنی‌داری بود (012/0 = p value). در بعد عمودی، خلف ماگزیلا بیش‌تر از قدام آن به‌سمت پــایین جابه‌جا شده بود. افزایش ارتفاع صورت از لحاظ آماری معنی‌دار نبود (396/0 = p value) تغییر آماری معنی‌دار در موقعیت دندان‌های قدامی فک بالا و پایین مشاهده نشد (397/0 ،343/0 = p value)نتیجه‌‌گیری: پیچ هایراکس با تماس دو نقطه‌ای در گسترش عرضی ناحیه‌ی خلف کام موفق‌تر از قدام بود و بر ارتفاع صورت و موقعیت دندان‌های قدامی تاثیر چشم‌گیری نداشت.کلید واژه‌ها: تکنیک گسترش فک بالا، سوچورهای کرانیال، قوس دندانی