مقایسه‌ی بالینی پاسخ به درمان‌های غیر جراحی پریودنتال در افراد سیگاری غیر فعال مبتلا به پریودنتیت مزمن ملایم تا متوسط

چکیدهمقدمه: سیگار کشیدن یکی از مهم‌ترین عوامل محیطی در ایجاد و پیشرفت بیماری پریودنتال است. بعضی از مطالعات تاثیر مخرب سیگار کشیدن فعال و نیز تاثیر دود محیطی را بر پاسخ به درمان پریودنتال گزارش نموده‌اند. هدف این تحقیق مقایسه‌ی نتیجه‌ی درمان غیرجراحی پریودنتال بین بیماران غیرسیگاری و سیگاری غیرفعال مبتلا به پریودنتیت مزمن بود.مواد و روش‌ها: 40 بیمار 20 تا50 ساله مبتلا به پریودنتیت مزمن مورد مطالعه قرار گرفتند. بیماران بر اساس این‌که تحت تاثیر دود سیگار محیطی قرار گرفته و یا قرار نگرفته‌اند به دو گروه تقسیم شدند. هر دو گروه تحت درمان غیرجراحی قرار گرفته و چهار متغیر پریودنتال عمق پروب، سطح چسبندگی کلینیکی، خون‌ریزی هنگام پروب و شاخص پلاک کل دهان قبل از درمان، یک و سه ماه پس از درمان، اندازه‌گیری و ثبت گردید. متغیرهای کلینیکی پریودنتال به کمک نرم افزار آماری spss نسخه 19 و آزمون آنالیز واریانس، آزمون‌های تی زوج و تی مستقل در سطح معنی‌داری 95/0 مقایسه شد.یافته‌ها: در هر دو گروه، همه‌ی متغیرهای بالینی یک و سه ماه پس از درمان غیرجراحی پریودنتال در مقایسه با پیش از درمان از نظر آماری بهبود معنی‌داری داشتند (001/0 ? p value). در عین حال، بهبودی عمق پروب و سطح چسبندگی کلینیکی یک و سه ماه پس از درمان در گروه غیرسیگاری نسبت به گروه سیگاری غیرفعال به طور معنی‌داری بیش‌تر بود (05/0 ? p value). خون‌ریزی هنگام پروب و شاخص پلاک کل دهان بین دو گروه در بازبینی یک و سه ماهه اختلاف آماری معنی‌داری (به ترتیب 461/0 = p value و 770/0 = p value) نداشتند.نتیجه‌‌گیری: با توجه به محدودیت‌های این مطالعه، دود سیگار محیطی تاثیر نامطلوبی بر نتیجه درمان غیرجراحی پریودنتال دارد و پاسخ به درمان در بیماران غیرسیگاری از بیماران سیگاری غیرفعال، بهتر است.کلید واژه‌ها: پریودنتیت مزمن، آلودگی ناشی از دخانیات، دبریدمان پریودنتال