بررسی میزان استحکام اتصال کامپوزیت رزین ترمیمی با ماده‌ی فیشورسیلانت i-con در روش‌های آماده‌سازی سطحی متفاوت

مقدمه: کاربرد فیشور سیلانت‌ها یکی از ثابت‌شده‌ترین راه‌های پیشگیری از پوسیدگی می‌باشد. این مواد ممکن است برای مدت زمان طولانی بر روی دندان، ماندگاری داشته باشند و چه‌بسا سایر نواحی دندان دچار پوسیدگی شوند. هدف از این مطالعه، بررسی میزان استحکام اتصال کامپوزیت رزین با ماده‌ی فیشورسیلانت i-con در روش‌های آماده‌سازی سطحی متفاوت بود.مواد و روش‌ها: در این مطالعه‌ی تجربی- آزمایشگاهی، 40 نمونه از ماده‌ی ترمیمی کامپوزیت در دیسک‌های با قطر 6 میلی‌متر و ارتفاع 2 میلی‌متر در 4 گروه ده‌تایی آماده‌سازی شد. گروه اول بدون آماده‌سازی سطحی، گروه دوم با کاربرد فرز و اسید فسفریک 37 درصد، گروه سوم پس از کاربرد فرز، عامل اتصال دهنده‌ی توتال‌اچ و در گروه چهارم پس از کاربرد فرز، عامل اتصال دهنده‌ی سلف‌اچ استفاده شد. سپس ماده‌ی رزینی آیکون در دیسکی با قطر 4 میلی‌متر و ارتفاع 2 میلی‌متر روی سطح کامپوزیت قرار داده شد و کیور گردید. پس از انجام ترموسیکل و نگهداری در انکوباتور، استحکام اتصال نمونه‌ها توسط دستگاه اینسترون ارزیابی شد. داده‌ها با آزمون‌های آماری anova و tukey آنالیز شدند (0.05 > p value).یافته‌ها: میانگین میزان استحکام اتصال آیکون به کامپوزیت رزین در بین 4 گروه، تفاوت معنی‌دار داشت (0.001 > p value). بیشترین میزان استحکام باند، مربوط به گروه چهارم و کم‌ترین میزان، مربوط به گروه سوم بود.نتیجه‌گیری: هنگام تعمیر فیشورسیلانت به خصوص آیکون با استفاده از کامپوزیت رزین، بهترین نتایج استحکام اتصال با ایجاد خشونت‌سازی توسط فرز و کاربرد عوامل اتصال‌دهنده‌ی خود اچ‌شونده با ph ملایم حاصل می‌گردد و احتمالاً عوامل اچ‌کننده‌ی اسیدی (اسید فسفریک 37 درصد) تاثیرات مخربی بر روی آن دارد.