بررسی رادیوگرافیک زاویه‌ی گونیال و ارتباط آن با ضخامت کورتیکال و ارتفاع ریج باقی‌مانده‌ی مندیبل

مقدمه: ریمودلینگ استخوان، یک فرایند مداوم و پیچیده است و به نظر می‌رسد تغییرات مورفولوژیک مندیبل تحت تاثیر سن فرد و وضعیت بی‌دندانی بیمار قرار دارد. زاویه‌ی گونیال ناحیه‌ای از مندیبل است که تحت تاثیر این تغییرات مورفولوژیک قرار می‌گیرد. هدف از این مطالعه، ارزیابی اندازه‌ی زاویه‌ی گونیال از طریق رادیوگرافی پانورامیک بوده تا ارتباط آن با ضخامت کورتیکال و ارتفاع ریج باقی‌مانده‌ی مندیبل در وضعیت‌های دندانی مختلف مشخص شود.مواد و روش‌ها: در این مطالعه‌ی موردی- مقطعی، 252 کلیشه‌ی پانورامیک از بیماران مراجعه‌کننده به کلینیک دانشکده‌ی دندان‌پزشکی ساری در سال 94-1393 مورد بررسی قرار گرفت. وضعیت دندانی بیمار در فرم تحقیقاتی ثبت شد و بیماران به سه گروه با دندان، نسبتاً با دندان و کاملاً بی‌دندان تقیسم شدند. اندازه‌گیری‌های کلیشه‌های پانورامیک توسط نرم‌افزار dfw v2.8 انجام شد. تمامی داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار spss نسخه‌ی 16 و روش‌های آمار توصیفی و روش‌های آمار استنباطی با سطح معنی‌داری (0.001 > p value) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته‌ها: میانگین و انحراف معیار زاویه‌ی گونیال در وضعیت با دندانی، با دندانی نسبی و بی‌دندانی به ترتیب 3.79 ± 119.92، 3.43 ± 123.48، 5.20 ± 127.14 درجه می‌باشد. میانگین و انحراف معیار ضخامت کورتیکال در وضعیت با دندانی، با دندانی نسبی و بی‌دندانی به ترتیب 0.73 ± 3.52، 0.54 ± 3.12، 0.71 ± 2.86 میلی‌متر می‌باشد. میانگین و انحراف معیار ارتفاع ریج مندیبل در وضعیت با دندانی، با دندانی نسبی و بی‌دندانی به ترتیب 2.50 ± 25.62، 3.07 ± 19.95 ،4.67 ± 14.75 میلی‌متر می‌باشد.نتیجه‌گیری: زاویه‌ی گونیال، ضخامت کورتیکال و ارتفاع ریج باقی‌مانده‌ی مندیبل هر سه در وضعیت بی‌دندانی تغییر می‌کنند و زاویه‌ی گونیال، ارتباط معکوسی با ضخامت کورتیکال و ارتفاع ریج باقی‌مانده‌ی مندیبل دارد.