بررسی اثر مواد پر کننده‌ی حفره‌ی دسترسی پیچ اباتمنت و سمان و گیر روکش‌های متکی بر ایمپلنت‌های سمان شونده

مقدمه: پروتزهای متکی بر ایمپلنت، می‌توانند پیچ شونده یا سمان شونده باشند. استفاده از سمان‌های دائمی که در روکش‌ها به‌صورت متداول استفاده می‌شود، در پروتزهای متکی بر ایمپلنت توصیه نمی‌شود. این سمان‌ها بسیار قوی هستند و امکان جداسازی پروتز، به راحتی امکان‌پذیر نمی‌باشد. با استفاده از سمان‌های موقت، نه تنها شکست‌های سمان دائم، حذف می‌شوند، بلکه پروتز در موارد نیاز، قابل جداسازی می‌باشد. هدف از این مطالعه، بررسی تاثیر مواد پرکننده‌ی فضای پیچ و سمان در گیر روکش‌های ایمپلنت بود.مواد و روش‌ها: در این مطالعه‌ی آزمایشگاهی، 5 اباتمنت زاویه‌دار (15 درجه) بر روی آنالوگ، پیچانده شده و 10 روکش برای هر یک از آنها ساخته شد. چهار ماده‌ی پرکننده، coltosol، کامپوزیت رزین، نوار تفلون و سیلیکون، برای پر کردن حفره‌ی دسترسی استفاده گردید و یکی از اباتمنت‌ها خالی گذاشته شد (تنها پیچ آن پوشانده شد). دو سمان موقت (temb bond و temp bond ne) برای سمان روکش‌ها استفاده گردید. نیروی مورد نیاز برای جداسازی روکش‌ها با universal testing machine با سرعت 5 میلی‌متر در دقیقه اندازه‌گیری شد. داده‌ها با استفاده از آزمون‌های آماری anova و توکی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند (0.05 = α).یافته‌ها: در تمام نمونه‌ها، نیروی مورد نیاز برای جدا کردن روکش‌های ریختگی از پایه‌ی ایمپلنت در گروه temp bond ne بالاتر و این تفاوت از نظر آماری معنی‌دار بود (0.007 = p value). علاوه بر این، تفاوت میان مواد پرکننده‌ی حفره‌ی دسترسی از لحاظ آماری معنی‌دار بود (0.001 > p value). از این رو در هر گروه شامل clotosol، گروه فاقد ماده‌ی پر کننده، کامپوزیت رزین، تفلون و سیلیکون تراکمی، با روند صعودی به ترتیب بالاترین میزان نیروی جداسازی را نشان می‌دهند.نتیجه‌گیری: گیر روکش‌های متکی بر ایمپلنت، تحت تاثیر انواع مواد پرکننده، حفره‌های دسترسی و سمان‌های مورد استفاده می‌باشد.