بررسی رابطه‌ی علایم سابژکتیو و بهبودی در بیماران مبتلا به اختلالات مفصل گیجگاهی- فکی مراجعه‌‌کننده به بخش اکلوژن دانشکده‌ی دندان‌پزشکی مشهد

مقدمه: اختلالات مفصل گیجگاهی- فکی، به عنوان شرایط بالینی که عضلات جونده‌ی مفصل گیجگاهی- فکی یا هر دو را درگیر می‌کند، شناخته شده است. هدف از مطالعه‌ی حاضر، بررسی رابطه‌ی علایم سابژکتیو و بهبودی در بیماران مبتلا به اختلالات مفصل گیجگاهی- فکی بود.مواد و روش‌ها: در این مطالعه‌ی مقطعی، 165 پرونده از بیماران دارای اختلالات مفصلی مراجعه‌کننده به بخش اکلوژن دانشکده‌ی دندان‌پزشکی مشهد بین سال‌های 1391- 96 بررسی شدند. قبل از معاینه‌ی کلینیکی، همه‌ی بیماران، یک پرسش‌نامه در مورد اطلاعات شخصی و وضعیت علایم اختلالات مفصلی خود پر کردند. با همه‌ی بیماران تماس گرفته شد و نسبت به کاهش علایم اختلال مفصلی یا بهبود کامل آن، اطلاع حاصل گردید. نتایج درمانی به صورت عدم بهبودی و بهبودی برای علایم صدای فکی و درد مفصل مشخص می‌شد، به این صورت که کاهش علایم نسبت به قبل، نشان از بهبودی و در غیر این صورت، عدم بهبودی ثبت می‌شد. تحلیل داده‌ها توسط نرم‌افزار spss نسخه‌ی 18 و به کمک آزمون‌های χ2 و فیشر با سطح معنی‌داری (0.05 ≥p value ) در نظر گرفته شد.یافته‌ها: پرونده‌ها متعلق به 53 مرد (32.1 درصد) و 112 زن (67.9 درصد) بودند. میانگین سنی افراد شرکت‌کننده در مطالعه (13.6 ± 31.7) سال بود. جوان‌ترین فرد، 12 ساله و مسن‌ترین فرد، 70 سال داشت. اگرچه بیشتر بهبودیافتگان زن بودند، اما اختلاف بین زنان و مردان بهبودیافته از نظر آماری معنی‌دار نبود (0.145 = p value). افرادی که اختلال ایجاد صدا در مفصل، هنگام جویدن یا باز کردن دهان داشتند، نسبت به افرادی که این اختلالات را نداشتند به طور معنی‌داری بیشتر بهبود یافتند (0.05 >p value ).نتیجه‌گیری: به طور کلی استفاده از روش‌های محافظه‌کارانه در درمان اختلالات tmj، توصیه می‌گردد. این روش‌های درمانی بدون توجه به متغیرهایی مانند سن و جنس، علایم بالینی بیماران و عادات مختلف بیماران می‌توانند برای همه‌ی افراد دارای tmd، مفید واقع شوند.