کاوشی در ماهیت تدریس

تدریس و ماهیت آن بحث های متعدد و مختلف پیرامون آن موضوع این مقاله است . اینکه آیا تدریس علم است یا هنر و یا تلفیقی از هردو مطلبی است که توجه اندیشه مندان و صاحبان آرا تعلیم و تربیتی را به خود معطوف داشته است. عده ای که تدریس را علم تلقی کرده اند بر این باورند که این حوزه هم همچون عرصه علوم طبیعی تابع اصول و قوانین از پیش تعیین شده است و نتایج پژوهشهایی که در رابطه با تدریس انجام می گیرند میتوانند تکلیف همه ابعاد و جوانب فرایند تدریس را روشن سازند به گونه ای که گویی روابط پایدار، مستحکم و باثباتی بر موقعیتهای یاددهی - یادگیری حاکم است. از سوی دگیر گروهی معتقدند که ظرایف ، حساسیتها و پیچیدگی های امر تعلیم و تربیت به طور عام و جریان تدریس به طور خاص ، به عنوان موقعیتهای امکان حصول و دستیابی به قواعد و قوانین علمی تعمیم پذیر و بدون انعطاف را منتفی می سازد. پدید آمدن موقعیتهای پیش بینی نشده و رفتارهای تعریف نشده در جریان یاددهی- یادگیری موجب آن می گردد که تلقی تدریس به عنوان هنر، تقویت شود. در نتیجه دو نظریه به دیدگاه سومی که منطقی تر و معتدل تر به نظر می رسد منتهی می شود. این نظریه با بنیان نهادن مبنای علمی برای هنرتدریس و تلفیق دو دیدگاه غالب رویکردی دیگر به قلمرو تدریس دارد.