تطور تاریخی و عقیدتی سلسلۀ علاویه

علاویه عنوان یکی از سلاسل صوفیه شمال آفریقاست که شیخ احمد العلاوی (12861353ق‌/ 18691934م‌) آن را پس از مرگ استادش بوزیدی بنا نهاد. این سلسله یکی از معروف‎ترین انشعابات طریقت درقاویۀ شاذلیه است و با تلاش مشایخ و بزرگان خود همچون احمد العلاوی (موسس طریقت) شیخ عده‎ بن تونس، شیخ محمد المهدی ‌بن ‏تونس، خالد بن تونس و نیز انتشار ده‎ها جلد کتاب و مجله، توانسته است در مناطق مختلفی از جهان رواج پیدا کند. احمد العلاوی طریقت خویش را بر اموری چون تبعیت از کتاب و سنت، سیرۀ‎ خلفای راشدین، تهذیب نفس، آزادی از قیودات شیطان و نیز توجه به عشق، محبت و صداقت در سلوک عرفانی پایه‌گذاری کرد. از مهم‎ترین انشعابات علاویه می‌توان به طریقت مریمیه اشاره کرد که با وفات شیخ احمد العلاوی در سال 1353ق/ 1934م توسط فریتیوف شوآن پایه‌گذاری شد. همچنین باید طریقت علاویه و مریمیه را دو جریان جدایی‌طلب از اصل سلسلۀ شاذلیه دانست؛ چراکه به‌رغم وجود ایرادات موجود در وصایت و اجازۀ ارشاد از ناحیۀ مشایخ ایشان، دست به تاسیس طریقتی جدید زده و از اصول قطعی سلسله عبور کرده‎اند، که در این میان دو مسئلۀ وصایت معنوی و عدم پایبندی به شریعت بیشترین سهم را دراین‌باره به خود اختصاص داده است.