اهمیت «تاکید» و روش‌های آن در ساخت ‌اطلاعی گفتمان تعلیمی الانسان الکامل نسفی

بررسی ‌نظام‌ متنی ‌و چگونگی ‌توالی‌ کلمات ‌در بخش‌آغازگر/‌‌پایان‌بخش ‌و توجه به ‌ساخت‌اطلاعی، ‌‌‌نوع ‌آغاز‌گرها، بی‌نشانی و نشان‌دار بودن ساختار جمله، کارکرد قیدها و ادات نفی در جمله‌ها و بندهای معنایی‌ دو رسالۀ «در بیان آداب اهل تصوف» و «آداب‌ خلوت» از کتاب الانسان الکامل بر اساس‌ رویکرد نقش‌گرای‌هلیدی، متوجه‌ کاربرد مکرر و معنادار انواع مختلفی از ابزارهای بیانی «تاکید» در این متن می‌شویم. ساختارهای نشان‌دار جمله‌ که اغلب دلالت به معنای ‌تاکید دارند، کاربرد گستردۀ آغازگرهای بینافردی (وجه‌نما و زمان‌دار)، کاربرد معنادار قیدهای ‌زمانی ‌دارای مفهوم استمرار و تاکید، ایجاد حصر و قصر با کاربرد قیدهای نفی ‌و تاکید، القای مفهوم ‌تاکید به‌‌همراه ‌حروف ‌ربطی بیانِ حکم و علت، کاربرد تکرار به‌عنوان ‌ابزار تاکیدی، در نهایت ‌حتی کاربرد ابزارهای بیانی تاکید در جمله‌هایی با ساختارهای بی‌نشان، نمایانگر تمرکز گفتمان نویسنده بر مقولۀ تاکید است.  نتیجۀ این بررسی که به روش توصیفی‌تحلیلی صورت گرفت و تحلیل این یافته‌هاها در کنار بافت موقعیت تولید اثر، نشان می‌دهد که هدف نگارش در این متن، نه بازگویی مکرر گفته‌های پیشینیان، که جلب توجه مخاطب به این «تاکید و اهمیت» است. گفتمان غالب نسفی در این دو رساله، گفتمانی تعلیمی‌تاکیدی است و نویسنده برای القای این گفتمان از انواع روش‌های تاکید در زبان فارسی بهره می‌گیرد.