ارزیابی پیوندهای بین بخشی با استفاده از روش بردار ویژه (مطالعه موردی: استان تهران)

ساختار اقتصاد استان تهران با توجه به سهم بخش خدمات از کل ستانده و اشتغال استان که در سال 1380 به ترتیب 57 و 63 درصد می‌باشد، خدمات‌محور به شمار می‌رود و از این منظر، مشابه ساختار اقتصادهای پیشرفته است.هدف این مقاله، تبیین ساختار اقتصاد خدمات‌‌محور استان با استفاده از الگوی داده- ‌ستانده و پیوندهای بین‌بخشی به روش بردار ویژه می‌باشد. در این راستا، سوال اساسی تحقیق این است که آیا به کارگیری روش بردار ویژه نسبت به روش‌های سنتی چنری- ‌واتانابه و راسمیوسن می‌تواند اهمیت بخش‌های استان را برمبنای میزان ماندگاری واسطه‌ای در چرخه تولید بهتر ارزیابی نماید؟در این مطالعه، ابتدا جدول داده- ستانده سال 1380 استان تهران به روش aflqij برآورد و سپس اهمیت بخش‌های اقتصادی استان برحسب پیوندهای پسین و پیشین در قالب سه روش چنری- واتانابه، راسمیوسن و بردار ویژه، مورد سنجش قرار گرفت.نتایج حاصله نشان می‌دهند که روش بردار ویژه می‌تواند اهمیت بخش‌های اقتصادی استان را بر مبنای میزان ماندگاری واسطه‌ای بخش‌ها در چرخه تولید تبیین نماید،‌ بدین صورت که ‌چهار بخش با سهم غالب فعالیت‌های صنعتی، به عنوان بخش کلیدی ظاهر شدند که متوسط سهم تقاضای نهایی از تولید کل آنها برابر 5/45 درصد می‌باشد، حال آنکه نسبت فوق برای 71 بخش اقتصادی و بخش‌های خدماتی استان، به ترتیب 76 درصد و 84 درصد است. در مجموع، نتایج حاصله تصویر متفاوتی از ماهیت بخش خدمات نسبت به اقتصادهای پیشرفته به دست می‌دهد و بدین ترتیب، به نظر می‌رسد که ماهیت خدمات در استان تهران برخلاف این اقتصادها، بیشتر خدمات مصرفی تا خدمات تولیدی است.