بررسی کارآیی آموزش عالی ایران در راستای دستیابی به توسعه پایدار

با توجه به نقش بی بدیل آموزش عالی در تربیت نیروی انسانی ماهر و خلاق، امروزه نه تنها کشورهای توسعه یافته، بلکه بسیاری از کشورهای درحال توسعه با اختصاص سهم قابل توجهی از تولید ناخالص داخلی خود به آموزش، درصدد هستند از طریق بهبود کمی و کیفی آن، روند رشد و توسعه خود را تسریع بخشند. در این مقاله، ابتدا با استفاده از مدل تحلیل پوششی داده ها، کارآیی آموزش عالی ایران در راستای توسعه پایدار با لحاظ ملاحظات زیست محیطی، مورد بررسی قرار گرفته، و سپس با استفاده از مدل خود رگرسیون با وقفه توزیعی، کارآیی آموزش عالی ایران در راستای تحقق توسعه پایدار به مفهوم رشد مستمر در بازه زمانی 941369 ارزیابی شده، و نتایج حاصل از مدل اول، موید عملکرد ناکارآمد آموزش عالی ایران در راستای توسعه پایدار است. نتایج به دست آمده از مدل دوم نیز بیانگر آن است که اولا،ً افزایش بهره وری آموزش عالی ایران، تاثیر مثبت و معنی داری بر رشد اقتصادی دارد. ثانیاً، سرمایه گذاری در آموزش دانشگاهی پس از دو وقفه، بر رشد اقتصادی تاثیر مثبتی خواهد داشت. لذا به نظر می رسد، اتخاذ سیاست های بلندمدت در قیاس با سیاست های کوتاه مدت در این زمینه، به توفیق بیشتر آموزش عالی در اثرگذاری بر رشد اقتصادی منجر شود. ثالثاً، اثر سرمایه گذاری آموزش عالی بر رشد اقتصادی در قیاس با اثر سرمایه گذاری در آموزش‌های عمومی، کمتر است.

Investigation of Iranian Higher Education Efficiency in Line with Sustainable Development

As higher education plays an exceptional role in training skilled and creative labor force, today, not only developed countries but even many developing countries devote a major share of their GDP to higher education, intending to expand both quantity and quality of their higher education to speed up the trend of growth and development. In this article, applying the data envelopment analysis (DEA) model, first the efficiency of Iranian higher education is investigated with respect to sustainable development and environmental considerations. Then, applying the autoregressive distributed lags (ARDL) model, the efficiency of Iranian higher education is evaluated with respect to realization of a continuous growth during 19902015. The results of the first model show an inefficient performance of Iranian higher education with respect to sustainable development. The second model indicates the following results: First, that the increase of productivity in higher education has a positive and significant influence on economic growth. Second, that investment in higher education has a positive impact on economic growth after two lags, showing that in higher education long run policies are more effective on economic growth than short run ones. Third, that the investment on higher education is less effective on economic growth than investment on public education.