بررسی عوامل موثر بر سوءتغذیه در ایران: کاربرد رهیافت خود رگرسیو با وقفه‌های گسترده

هدف اصلی این مطالعه، بررسی عوامل موثر بر سوءتغذیه در ایران است. برای رسیدن به این هدف، از داده‌های دوره 1994 الی 2015 استفاده شد. همجمعی میان متغیرها، از طریق آزمون کرانه رهیافت خود رگرسیو با وقفه های گسترده (ardl) تحلیل شد. نتایج مطالعه، نشان داد که افزایش رشد اقتصادی، به کاهش سوءتغذیه در ایران منجر می شود. بنابراین، افزایش رشد اقتصادی می‌تواند موجب تسریع تاثیرگذاری سیاست‌های غذایی در کاهش سوءتغذیه شود. علاوه بر رشد اقتصادی، خالص کمک های رسمی جهت توسعه نیز از جمله عوامل موثر در کاهش سوءتغذیه در ایران است. همچنین، نرخ بیکاری و نسبت جمعیتی کودکان، اثر مثبتی بر سوءتغذیه در ایران دارد. بر این اساس، یک درصد افزایش در نرخ بیکاری و نسبت جمعیتی کودکان به ترتیب، به 26/0 و 1/0 درصد رشد در سوءتغذیه منجر می‌شود. بنابراین، بهبود فضای کسب و کار می‌تواند با افزایش اشتغال پایدار، نرخ سالانه سوءتغذیه در ایران را کاهش دهد. در مقابل، ضریب متغیر میزان مخارج بهداشتی سرانه، هم در کوتاه مدت و هم در بلندمدت، تاثیر معنی‌داری بر کاهش سوءتغذیه در ایران ندارد. به نظر می رسد، یکی از دلایل احتمالی تاثیرگذار نبودن میزان مخارج بهداشتی سرانه بر کاهش سوءتغذیه، عدم تخصیص هزینه‌های بهداشتی در جهت کاهش سوءتغذیه در کشور است. لذا، میزان و جهت‌گیری هزینه‌های بهداشتی می‌باید مورد بازنگری قرار گیرد.

Investigating the Factors Affecting Undernourishment in Iran: an Application of the ARDL Model

The aim of this study is to examine the factors affecting undernourishment in Iran during 19942015. To this end, bound test in Auto Regressive Distributive Lag (ARDL) approach is used to check the cointegration of the variables under study. Results reveal that faster economic growth leads to larger improvements in undernourishment rates. Therefore, increased economic growth can accelerate the effects of food policies aimed at reducing undernourishment. In addition, net official development assistance can reduce undernourishment. Moreover, unemployment rate and children proportion have positive effects on the undernourishment in short and longrun. Accordingly, 1% increase in both unemployment rate and children proportion lead to 0.26% and 0.1% growth in undernourishment, respectively. Hence, improvement of business environment by increasing sustainable employment can reduce the annual undernourishment rates in Iran. On the contrary, the per capita health expenditure in both short and longterm has no significant effect on reducing undernourishment in Iran. It seems that one of the possible reasons for ineffectiveness of per capita health expenditure on reducing undernourishment is the misallocation of health expenditure in the country. Therefore, the amount and orientation of health expenditure should be revised.