توزیع بهینه منابع بودجه استانی بر پایه یک مدل کنترل بهینه

هدف این مطالعه، ارائه مدلی جهت تخصیص بهینه استانی منابع بودجه ای با توجه به اولویت های استان ها و در راستای رفع تمرکز مالی و عدم تعادل فضایی کشور و کاهش نابرابری های منطقه ای است، به نحوی که حداکثر رفاه اجتماعی را تضمین نماید. برای این منظور یک مدل پویا مبتنی بر نظریه کنترل بهینه طراحی شده و نقطه تعادل بلند مدت این مدل که بیانگر سطوح بهینه تخصیص منابع مالی به استان های کشور است، با تمرکز بر 12 شاخص کلان شامل نسبت جمعیت ، نرخ مرگ و میر نرخ بیکاری و ضریب جینی، شاخص وزنی امکانات آموزشی، نرخ باسوادی و نرخ مشارکت اقتصادی، نسبت تولید داخلی استان به کشور و نسبت ارزش افزوده بخش های کشاورزی، صنعت و خدمات به کل کشور و شاخص وزنی امکانات بهداشتی محاسبه گردیده است. همچنین، پویایی جواب بهینه کوتاه مدت مدل نیز مورد تحلیل قرار گرفته شده است. بر پایه نتایج، اگر سیاست گذار و برنامه ریز بودجه به این 12 شاخص اهمیت یکسان بدهد، با توجه به نقطه تعادل بلندمدت مدل، سهم بیشتری از بودجه به استان های کمتر توسعه یافته اختصاص پیدا می کند که مطابق با شیوه جاری بودجه ریزی استانی نیست. نتایج همچنین نشان می دهد که تغییر اولویت در برنامه ریزی بودجه ای سبب تغییر نقطه تعادل بلندمدت مدل و تغییر ترکیب سهم بهینه بودجه تخصیص یافته به استان های کشور می شود.

Optimal Distribution of Provincial Budget Resources Based on Optimal Control Theory

The main goal of this study is to provide a model for optimal allocation of provincial budget resources with attention to provinces priorities and with the aim of financial and county spatial decentralization and also social welfare maximization. For this purpose, we design an optimal control problem and then, we calculate long run equilibrium of this model with focusing of macroeconomic indicators include the mortality rate, unemployment rate, GINI coefficient, literacy rate, economic participation rate, the province proportion of domestic production and the province proportion of industrial, services and agricultural value added and weighted index of educational and health facilities .Also the short run dynamics of optimal solution has analyzed. Based on the results and according to the long run equilibrium of the optimal control model, if budget planer gives equal importance to these indicators, the higher budgets proportion will allocate to less developed provinces that it is contradict to current method of provincial budgeting in Iran. The results also show that any change in budget planner priority change long run equilibrium of the optimal control problem and composition of optimal provincial budget allocation.