سیاست پولی و مالی بهینه در ایران براساس الگوی نسل های همپوشان

مقاله حاضر به مطالعه سیاست های پولی و مالی بهینه در مدل های نسل های همپوشان با محدودیت های پیشاپیش نقد می پردازد. به کمک یک تعادل بین دوره ای، نحوه تمرکز زدایی مسیر رشد بهینه با استفاده از ابزارهای سیاستی در دسترس (یعنی مالیات بر دستمزد، مالیات بر سرمایه، بدهی عمومی و خلق پول) بررسی می شود. نتایج نشان می دهد که نرخ مالیات بر سرمایه همواره کوچک تر از سهم مخارج دولت از تولید است؛ اما در حالت خاصِ قاعده فریدمن این دو نرخ با یکدیگر مساوی می شوند. نتایج موید آن است که اگر دولت به یک اندازه مراقب همه نسل ها باشد، نرخ مالیات بر دستمزد همان سهم مخارج دولت از تولید است. برای کالیبره کردن مدل، علاوه بر مقادیر پارامترهای مطالعات انجام شده، از مقادیر شروع متغیرها در سال 1392ش استفاده شد. نتایج حاصل از کالیبره کردن مدل برای اقتصاد ایران نیز نشان می دهد که تقریباً 30 دوره طول می کشد که اقتصاد به وضعیت یکنواخت برسد، منتها مقایسه وضعیت جاری و وضعیت یکنواخت حکایت از افزایش 8 درصدی و 32 درصدی در موجودی سرمایه سرانه و بدهی عمومی سرانه در وضعیت یکنواخت دارد.