همگرایی شدت انرژی بین کشورهای عضو اوپک (یک رویکرد دوجانبه)

امروزه شدت انرژی هم از جهت جنبه‌های توسعه پایدار و هم از بعد امنیت انرژی شاخصی استراتژیک برای کشورها محسوب می‌شود. هدف اصلی این مطالعه بررسی همگرایی شدت انرژی بین کشورهای عضو اوپک طی دوره زمانی (2010-1971) می‌باشد. به این منظور، از روش‌های آزمون دوجانبه همگرایی پسران (2007) و همگرایی سیگما استفاده شده است. نتایج آزمون دوجانبه همگرایی پسران وقوع واگرایی در شدت انرژی بین کشوری را تایید می‌نماید. شرط لازم همگرایی دوجانبه با احتمال کمتری پذیرفته شده است، اما در مقابل شرط کافی همگرایی برآورده نمی‌شود. بررسی پویایی انحراف معیار مقطعی طی زمان نیز حاکی از وقوع واگرایی سیگما در روند شدت انرژی بین کشورهای اوپک می‌باشد، همچنین نتایج نشان‌دهنده واگرایی شدت انرژی ایران از متوسط شدت انرژی کشورهای عضو اوپک می‌باشد. بر اساس نتایج این تحقیق در راستای پیگیری اهداف زیست‌محیطی و سیاست‌های بهره‌وری انرژی بین کشورهای عضو اوپک می‌بایست فرض را بر مبنای واگرایی شدت انرژی بین این کشورها در نظر گرفت.