توسعه انسانی و تفاوت های منطقه ای در ایران: الگوی سیاستی

در این مقاله استدلال می شود که آینده شاخص توسعه انسانی منتشر شده درسازمان ملل متحد به این بستگی دارد که به طور موفقیت آمیزی عملیاتی شود، مساله ای که به دلایل مختلف، بیشتر در سطح یک کشور امکان پذیر است. مقاله با این ایده، روش و الگویی را برای کاهش نظام مند ناتوازنی های منطقه ای در ایران ارائه می دهد؛ مشکل ناتوازنی ها، دغدغه جدی سیاست گذاران ایران، در زمان کنونی ، است. بر مبنای تعدادی از شاخص های آموزشی، بهداشتی و رفاه اقتصادی، بر گرفته از گزارش اخیر توسعه انسانی ایران( 1999) ، 26 استان ایران( مناطق مختلف) با یکدیگر مقایسه شده اند. این مقاله اولا، روشی را برای ترکیب داده ها در یک شاخص ترکیبی توسعه و به دنبال آن رتبه بندی استان ها با توجه به سطح توسعه کلی شان ارائه می دهد؛ ثانیا، روشی را برای لحاظ ناتوازنی های منطقه ای با توجه به شاخص های منتخب به دست می دهد؛ و ثالثا، راه کاری را برای در برگرفتن نتایج در چارچوب الگوی سیاستی معطوف به کاهش نظام مند ناتوازنی های منطقه ای ایران، ارائه می کند. در این راستا، مجموعه ای از اهداف را برای استان ها در نظر می گیرد و راه کاری را برای تعدیل آن پیشنهاد می کند.