مقایسه خصوصیات گونه های تاغ (Haloxylon spp) جهت اصلاح و گسترش آن در عرصه های بیابانی

روند رو به گسترش اراضی بیابانی در اقصی نقاط جهان و از جمله ایران، از مشکلاتی است که کنترل آن از دغدغه های جهانی محسوب می گردد. گونه های مختلف تاغ (haloxylon spp) از جمله مهمترین گونه های تثبیت کننده شن هستند که به طور وسیعی در عملیات بیولوژیک احیاء مناطق بیابانی به کاررفته است. به منظور ارزیابی ژنوتیپ های مختلف تاغ جهت اصلاح و توسعه تاغ زارها در مناطق بیابانی تحقیقی طی سال های 81-76 در محل ایستگاه تحقیقات گیاهان کویری بجستان در استان خراسان بر روی 40 ژنوتیپ مختلف تاغ جمع آوری شده از استان های مختلف کشور انجام گرفت. خصوصیاتی چون ارتفاع، قطر تاج پوشش، محیط تنه، تعداد انشعاب،‌ارتفاع محل انشعاب، شدت آلودگی به سفیدک سطحی و توان رویش گیاه مورد بررسی قرار گرفت. به طور کلی نتایج در سالهای اجرای طرح نشان داد که گونه های زرد تاغ (haloxylon persicum) و سیاه تاغ (h. aphyllum) در مقایسه با گونه سفید تاغ (h. ammodendron) دارای تاج پوشش، محیط تنه و ارتفاع محل انشعاب یشتری هستند و درگونه سفید تاغ میزان توان رویش و شدت آلودگی به سفیدک سطحی کمتر بود. میزان شدت آلودگی به سفیدک سطحی تاغ در گونه سیاه تاغ بیشتر از زرد تاغ و میزان توان رویش گونه زرد تاغ بیشتر از سیاه تاغ بود. از نظر ارتفاع گیاه و تعداد انشعاب به ترتیب گونه های سفید تاغ، زرد تاغ و سیاه تاغ قرار داشتند.