تعیین اثرات پرورش توام خیار دریایی با میگوی سفید هندیPenaeus indicusبر روی رشد وزنی و طولی میگوها

/در بررسی هایی که از تیرماه سال 1382 بروی پرورش توام میگو penaeus indicus با خیار دریایی گونه holothuria leucospilota با هدف تاثیر همزیستی این دو آب زی بر روی رشد وزنی و طولی میگو صورت گرفت، 9 حوضچه فایبر گلاس( 5 عدد ده تنی با سطح حدود 5/7 مترمربع و 4 عدد حوضچه 5 تنی با سطح حدود 5/4 مترمربع) که کف آنها از قبل با خاک مزارع پرورش میگو به ارتفاع 10 سانتی متعر خاک ریزی و به سیستم هوا ده مجهز شده بود، آبگیری شد. ( خاک از مزرعه ای برداشت گردید که برای اولین بار شروع به فعالیت کرده بود و فاقد مواد آلی حاصل از دوره پرورش بود.) تعداد 1 عدد خیار دریایی گونه h. leucospilota به ازای هر متر مربع در تانک های شماره 1، 2 و 3( تیمار 1)، تعداد 2 عدد خیار دریایی به ازای هر مترمربع در تانک های شماره 4، 5 و 6 ( تیمار 2) ذخیره سازی شد و تانک های شماره 7،‌8 و 9( تیمار 3) نیز به عنوان تانک های شاهد درنظر گرفته شد که فاقد خیار دریایی بود. میگوهای گونه p. indicus نیز در سن 60 روزگی از مزارع پرورش میگو تهیه و به تعداد 15 عدد در هر مترمربع به تانک های حاوی خیار دریایی و تانک های شاهد اضافه گردید. شوری، دما، اسیدیته به کمک دستگاه های سنجش پرتابل و اکسیژن به روش وینکلر اندازه گیری و ثبت گردید. در نهایت میانگین وزنی میگوهای تیمار یک از 46/6 به 66/18 گرم، در تیمار دو از 1/6 به 33/19گرم و در تیمار شاهد از 43/6 به 86/16 گرم رسید. همچنین میانگین رشد طولی میگوهای تیمار 1 از 7/9 در ابتدای دوره به 4/13 میلی متر، در تیمار 2 از 5/9 به 8/13 میلیمتر و در تیمار 3 از 7/9 به 6/12 میلی متر در انتهای دوره رسید. میگو و خیار دریایی هر دو از کف تغذیه می کنند. در صورت پاک شدن بستر از آلودگی ناشی از رسوب مواد زائد و اضافی توسط خیار دریایی که به عنوان یک رفتار تغذیه ای در این آبزی به حساب می آیند، شرایط مطلوب از نظر تغذیه و رشد بیشتر برای میگو فراهم می گردد و این امر سبب اختلاف رشد وزنی و طولی در بین تیمارهای مختلف گردیده است.