فلور، شکل های زیستی و کوروتیپ های گیاهان منطقه حفاظت شده گنو

منطقه حفاظت شده گنو به وسعت حدود 43000 هکتار در 30 کیلومتری شمال غربی بندرعباس از ارتفاع حدود 50 تا 2347 متر از سطح دریا واقع شد است . تیپ واحدهای اراضی منطقه شامل کوهها ، تپه ها ، فلات ها و تراسهای فوقانی ،‌ واریزه های سنگریزه دار و مجموعه تیپ واحدهای اراضی می باشد . به طور کلی کوههای نسبتا مرتفع تا مرتفع و تپه ها با بیرون زدگی سنگی زیاد و قلل اغلب تیز از ویژگیهای واحدهای اراضی غالب منطقه است . بر اساس آمار اقلیمی یازده ساله ( 81-1371) در ایستگاههای باران سنجی گنو در 2300 و دزک در 400 متری از سطح دریا ، متوسط بارندگی سالانه به ترتیب 7/348 و 3/290 میلی تر اندازه گیری شده است که دارای تغییرات سالانه و ماهانه قابل ملاحظه ای است . ب منظور معرفی فلور منطقه نمونه های گیاهی در دو فصل رویش سالهای 1382 و 1383 جمع آوری و با استفاده از فلورهای مختلف شناسایی شدند . با تعیین شکلهای زیستی گونه ها ،‌ طیف زیستی آنها ترسیم گردید و بر اساس پراکنش جغرافیایی گونه ها در منابع مختلف ، جایگاه منطقه از نظر جغرافیایی گیاهی ایران بررسی شد . از مجموع 516 گونه شناسایی شده از منطقه 6 گونه از نهانزادان و 510 گونه از پیدازادان می باشد که از این تعداد 5 گونه به بازدانگان و 505 گونه به نهاندانگان تعلق دارند . در میان نهاندانگان 84 گونه تک لپه ای و 421 گونه دو لپه ای است . این گونه ها به 72 تیره و 317 جنس تعلق دارند . تیره های composiae و gramineae و جنس های astragalus ‌و silene‌دارای بیشترین غنای گونه ای می باشند . در میان گیاهان منطقه44 گونه انحصاری ایران ( اندمیک ) وجود دارد . تروفیت ها با 223 گونه ( 3/43%) ، فراوان ترین شکل زیستی گونه های منطقه می باشند . از نظر پراکنش جغرافیایی 123 گونه با بیشترین فراوانی ( 9/23%) به ناحیه ایرانی - تورانی منحصر می گردند .