بررسی تنوع ژنتیکی مرغان بومی ایران با استفاده از نشانگرهای RAPD

تنوع ژنتیکی پنج جمعیت ازمرغهای بومی استانهای مازندارن ، اصفهان ،‌فارس ،‌یزد ،‌آذربایجان غربی با استفاده از نشانگرهای rapd مورد بررسی قرار گرفت . استخراج dna‌با روش تغییر یافته استخراج نمکی ( salting out ) انجام شد . تکثیر dna ژنومی با تعداد 30 فرد از هر جمعیت و با استفاده از 10آغازگر تصادفی 10 نوکلئوتیدی و از طریق واکنش زنجیره ای پلیمر ( pcr) صورت گرفت . طول قطعات تکثیر یافته در آغازگرهای مختلف از 237 تا 3240 جفت باز متغیر بود . بر اساس باندهای چند شکل و بر اساس کل باندها ،‌جمعیتهای استان فارس و مازندران به ترتیب با 1819/0 و 1042/0 بیشترین فاصله ژنتیکی و جمعیتهای استان فارس و اصفهان به ترتیب با 066/0 و 0391/0 کمترین فاصله ژنتیکی را داشتند . بیشترین و کمترین تنوع درون جمعیتی به ترتیب متعلق به جمعیتهای استان یزد ( 208/0) و استان مازندران ( 156/0) بودند . درخت فیلوژنی ترسیم شده بر اساس روش upgma جمعیتهای مرغ بومی مورد مطالعه را در دو گروه قرار داد : گروه اول شامل جمعیتهای استان اصفهان ، فارس ، یزد و آذربایجان غربی و گروه دوم شامل جمعیت استان مازندران بود . اگرچه دراین تحقیق نشانگرهای اختصاصی برای هر جمعیت یافت نشد ولی با بررسی جایگاههای ایجاد شده بوسیله آغازگرها ،‌در چندین جایگاه تفاوتهای محسوسی مشاهده شد ، از جمله در جایگاههای 5-3 ، x با طول قطعه bp 1853 چهار جمعیت اصفهان ، فارس ، یزد و آذربایجان غربی دارای فراوانی ( و همه افراد این جمعیتها چنین جایگاهی را داشتند ولی در جمعیت مازندران با فراوانی 225/0 فقط 40% از افراد این جمعیت دارای چنین جایگاهی بودند . با توجه به تنوع ژنتیکی پایین در درون جمعیتها می توان با افزایش تعداد موثر جمعیت ، کنترل آمیزشها برای ایجاد حداقل همخونی درهر گله و نیز ایجاد جمعیت های جداگانه با تعداد اولیه بیشتر موجب جلوگیری از کاهش تنوع ژنتیکی می شود .