بررسی شدت چرای دام در برخی از خصوصیات فیزیکی خاک مراتع لسی مراوه تپه

اراضی لسی مراوه تپه به صورت قطب دامداری استان گلستان و محل چرای قشلاقی دام عشایر کرد استان خراسان همواره مورد بهره برداری بیش از حد ظرفیت قرار دارند. به منظور شناخت تغییرات نفوذپذیری، وزن مخصوص و تولید روانآب این مراتع، که موثر در فرسایش خاک می باشد این تحقیق در قالب آزمایش بلوکهای کامل تصادفی و برای 5 تیمار قرق، چرای معادل نصف ظرفیت، چرای معادل ظرفیت، چرای معادل دو برابر ظرفیت و چرای معادل سه برابر ظرفیت تولید مراتع و در سه تکرار انجام گردیده است. اندازه گیری مقدار روانآب سطحی ناشی از هر بارندگی در سطح کرت های آزمایشی صورت گرفت و در پایان هر سال مقدارنفوذپذیری و وزن مخصوص خاک سطحی تعیین و مقادیر آنها تجزیه واریانس و مورد مقایسه قرار گرفت. نتایج نشان داد در تیماری که چرای دام معادل سه برابر ظرفیت مراتع بود، نفوذپذیری سطحی حداقل و برابر با 67/11 سانتی متر بر ساعت است. در تیمار نصف ظرفیت چرا و قرق نفوذپذیری حداکثر مقدار را داشته که معادل 54/25 سانتی تر بر ساعت بوده است. وزن مخصوص ظاهری در تیمار 3 برابر ظرفیت چرا نیز حداکثر و معادل 27/1گرم بر سانتی متر مکعب بود، در صورتی که در تیمارهای قرق و نصف ظرفیت چرا حداقل و معادل 09/1 گرم بر سانتی متر مکعب بوده است. روان آب سطحی در تیمار سه برابر ظرفیت چرا برابر 28/130 متر مکعب و در تیمار قرق 6/45 متر مکعب در هکتار بوده است. تجریه و تحلیل های آماری اختلاف معنی داری را بین تیمار سه برابر ظرفیت چرا با تیمارهای قرق و نصف ظرفیت چرا در مقادیر روان آب، وزن مخصوص ظاهری و نفوذ پذیری سطحی خاک نشان می دهد. بر اساس نتایج فوق عدم تعادل منطقی بین دام و مرتع باعث افزایش فشردگی خاک و روان آب گردید. لذا جهت کاهش آسیب های حاصل از فرسایش خاک و بروز سیل درمراتع لسی مستعد فرسایش لازم است مطابق ظرفیت مرتع و کمتر از آن چرای دام برنامه ریزی شود.