مطالعه تجزیه رشد و عملکرد دانه ژنوتیپ های جو

به منظور بررسی و تعیین مهمترین خصوصیات فیزیولوژیک موثر بر عملکرد دانه محصول جو، آزمایشی در سال 79-1377 در مزرعه تحقیقاتی کبوترآباد اصفهان انجام شد. آزمایش با شرکت 7 ژنوتیپ جو و در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی و سه تکرار در 2 فصل زراعی انجام گردید. نتایج نشان داد که بین ژنوتیپ های مورد مطالعه از نظر عملکرد دانه اختلاف معنی داری وجود دارد. ژنوتیپ شماره 6(torsh/9cr.279-07//bgs) با 7323 کیلوگرم در هکتار و ژنوتیپ شماره 7(chat//roho/alger-ceres) با 5442 کیلوگرم در هکتار به ترتیب بیشترین و کمترین عملکرد را تولید نموده اند. تجمع ماده خشک در ژنوتیپ های جو تا حدود 750 درجه روز رشد پس از کاشت بطئی بود و پس از آن تا حدود 1700 درجه روز رشد به سرعت افزایش یافت و از آن به بعد رو به کاهش نهاد. ریزش برگها در ژنوتیپ 7 زودتر از سایر ژنوتیپ ها آغاز شده و با سرعت زیادی ادامه یافت. حداکثر شاخص سطح برگ در بین ژنوتیپ ها بین 5/3 تا 6 متغیر بود و ژنوتیپ 6 حداکثر 2/6 مترمربع برگ در یک مترمربع زمین تولید نمود. میانگین طول دوره از کاشت تا مرحله گرده افشانی و ظهور سنبله ها 1400 درجه روز رشد در جو والفجر و 1100 درجه روز رشد برای سایر ژنوتیپ ها بود. سرعت رشد نسبی rgr)) ژنوتیپ ها با گذشت زمان سیر نزولی داشت و جو والفجر نسبت به سایر ژنوتیپ ها از سرعت رشد کمتری در ابتدای فصل برخوردار بود. کمترین سرعت محصول (cgr) در زمان ظهور سنبله ها را ژنوتیپ شماره 7 و حداکثر cgr را ژنوتیپ شماره 6 به ترتیب با 6/15 و 4/23 گرم بر مترمربع بر 10 واحد گرمایی تولید نمود. در نتیجه ژنوتیپ شماره 6 که بالاترین عملکرد را تولید نموده است از شاخص برگ و سرعت رشد محصول بیشتری نیز برخوردار بوده است و دوام cgr از گرده افشانی تا رسیدگی نیز طولانی تر بوده است.