سنتز و کاربرد پلیمرهای خودرنگ

پلیمرهای دارای استخلاف‌های رنگی از جمله مواد مهم در تصویر برداری های پزشکی، تقویت سیگنال در تشخیص های بیولوژیکی، مواد فوتوکرومیک و مطالعه فلوروسنتی دینامیک پلیمرها هستند. اغلب، قرار گرفتن تعداد بسیار محدود و دقیقاً معینی از مولکول رنگزا در محلی کاملاً مشخص از زنجیره پلیمری مانند انتهای زنجیر یا در محل اتصال دو قطعه مختلف در کوپلیمرها، اهمیت بسیار زیادی دارد. با توسعه یافتن روش های پلیمریزاسیون زنده/ کنترل شده، عامل دار کردن پلیمر در نواحی مذکور و همچنین کنترل وزن مولکولی پلیمر، امکان‌پذیر است. این مقاله به بررسی روش‌های عملی که به متصل شدن تنها یک مولکول رنگزا به هر زنجیر پلیمری منتهی می شود، می پردازد. مولکول رنگ می تواند در هر کدام از مراحل پلیمریزاسیون شامل مرحله آغاز، انتشار و یا پس از خاتمه پلیمریزاسیون به زنجیر پلیمر متصل گردد که به ترتیب بوسیله آغازگرها، یک مونومر عامل‌دار شده و یا عامل دار کردن پلیمر به‌دست آمده با مولکول رنگزا، انجام می شود.