مروری بر روش‌های درمان تخریب اسیدی در چرم‌های تاریخی: استحکام‌بخش‌ها، پوشش‌های سطحی، تثبیت‌کننده‌ها و چرب‌کننده‌ها

چرم‌های دارای دباغی گیاهی، به‌ویژه نمونه‌های دباغی شده با تانن‌های متراکم، به‌واسطه ماهیت تخریب پذیرشان، فرایند تولید و آلاینده‌های محیطی، شدیداً نسبت به شرایط اسیدی حساس هستند و دچار تخریبی تحت عنوان تخریب اسیدی می‌شوند. این تخریب، حجم گسترده‌ای از آثار تاریخی را در برمی‌گیرد که عدم مقابله با آن، از بین رفتن بخش قابل توجهی از اشیاء چرمی را در پی دارد و از این رو حفاظت از این آثار در راستای کنترل این تخریب، دارای سابقه مطالعاتی قابل توجهی است. با این‌حال همچنان به نظر می‌رسد کنترل این تخریب با توجه به عدم پاسخ‌گویی بسیاری از روش‌های درمانی، یکی از دغدغه‌های جدی در برخورد با آثار چرمی تاریخی است. به‌طور کلی مواد مورد استفاده در درمان تخریب اسیدی در قالب درمان‌های استحکام بخشی، پوشش‌های سطحی، تثبیت‌کننده‌ها و در برخی موارد، چرب‌کننده‌های چرم قابل بحث است که البته امروزه بسیاری از این مواد به واسطه عملکرد نامطلوبشان منسوخ شده‌اند. بر این اساس پژوهش حاضر به مرور ادبیات مرتبط با روش‌های درمانی تخریب اسیدی در چرم‌های تاریخی پرداخته است تا تلاش‌های صورت گرفته تا به‌امروز مشخص و به ترسیم مسیر مطالعات آتی کمک نماید.

Treatment Methods for AcidDeteriorated Historic Leathers: Consolidants, Surface Coatings, Stabilizers and Lubricants (A Literature Review)

Vegetabletanned leathers, especially tanned with condensed tannins, are susceptible to acidic conditions due to their degradable nature, leathermaking process, and air pollutants. These factors lead to severe degradation of the leather called acid degradation or red rot. Leathers from historical times are subject to acidic degradation, and if left untreated, a large amount of them will be lost. Therefore, leather conservation has long been studied to control acidic degradation. However, due to the poor performance of many treatments, preventing this degradation remains a severe challenge of the conservation of historical leather artifacts. The materials used in the treatment of aciddegraded leathers can be classified into consolidants, coatings, stabilizers, and also, in some cases, dressings and lubricants. However, many of these materials are now obsolete due to their poor performance. Accordingly, the present study has reviewed the literature on the treatments of acid degradation in historical leathers. This paper aims to describe the studies done to date and contribute to future studies.