ازدواج با فرزندخوانده از منظر اصول قانون اساسی ایران
|
|
|
|
|
|
|
|
نویسنده
|
غدیری ماهرو ,اسماعیلی مهران
|
|
منبع
|
خانواده پژوهي - 1396 - دوره : 13 - شماره : 2 - صفحه:293 -318
|
|
چکیده
|
در سال 1392 با تصویب قانون حمایت از کودکان بدسرپرست و بی‌سرپرست، در تبصره 26 این قانون مقرر شد: «... ازدواج چه در زمان حضانت و چه بعد از آن بین سرپرست و فرزندخوانده ممنوع است، مگر این‌که دادگاه صالح پس از اخذ نظر مشورتی از سازمان، این امر را به مصلحت فرزندخوانده تشخیص دهد». ادعا شد که با عدم ممنوعیت شرعی و سکوت قانون، مواردی از ازدواج با فرزندخوانده وجود داشته که لااقل با این مقرره انجام چنین ازدواج‌هایی موکول به اجازه دادگاه مبتنی بر مصلحت فرزندخوانده خواهد شد و بدین ترتیب از فرزندخوانده در برابر آسیب‌های احتمالی حمایت خواهد شد. سوالی که در این‌جا مطرح می‌شود این است چنین مقرره‌ای در راستای اصول 10، 20 و 21 قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، تا چه حدودی می‌تواند حافظ قداست و استواری روابط خانوادگی بر پایه حقوق و اخلاق اسلامی، ایجاد زمینه‌های مساعد برای رشد شخصیت زن و احیای حقوق مادی و معنوی او، حمایت از کودکان بی‌سرپرست و حمایت حقوقی برابر برای همه اعم از زن و مرد باشد. این مقاله توصیفی، تحلیلی و انتقادی بوده و با روش کتابخانه‌ای با توصیف عواقب و پیامدهای چنین مقرره‌ای، به این سوالات پاسخ داده است و نهایتاً پیشنهاد می‌کند برای پیشگیری از بی‌اخلاقی و فروپاشی نهاد خانواده، حمایت بدون تبعیض از کودک در برابر آسیب‌های جبران‌ناپذیر و حفظ حقوق مادی و معنوی زن، اصلاح این تبصره هرچه سریع‌تر در دستور کار قانونگذار قرار گیرد.
|
|
کلیدواژه
|
ازدواج با فرزند خوانده، قداست و استواری خانواده، حمایت از کودک، مصالح عالیه کودک، کودک آزاری
|
|
آدرس
|
دانشگاه شهید بهشتی, پژوهشکده خانواد, ایران, دانشگاه شهید بهشتی, دانشکده الهیات و ادیان, ایران
|
|
پست الکترونیکی
|
mehran.es.k@gmail.com
|
|
|
|
|
|
|