قرایت جرم‌شناسانه از قانون مدنی ایران در زمینه «نگاهداری و تربیت اطفال»؛ جلوهای از جرمشناسی خانواده

خانواده همواره شاخص‌ترین محیط در جامعه‌پذیر کردن انسان‌ها‌ست. در این بستر است که کودکان با معیارهای اخلاقی و ارزش‌های اجتماعی آشنا شده و به‌تدریج، به‌سوی احترام ‌گذاردن به بایدها و نبایدهای کیفری هدایت می‌شوند. با وجود این، گاه محیط خانواده به عرصه‌ای برای متمایل ‌کردن کودکان به ارتکاب بزهکاری تبدیل می‌شود؛ از همین‌رو تربیت کودکان در این محیط و نیز چگونه تربیت ‌شدن آنان اهمیت بسیاری پیدا می‌کند. در گستره تقنینی ایران، به الزام خانواده‌ها به تربیت کودکان و ایجاد بستر مناسب برای درست ‌تربیت‌ شدن این دسته و نیز حمایت مالی ـ ‌اقتصادی از آنان توجه شده است. طبیعتاً، این الزام که در قالب حق‌ ـ‌ تکلیف حضانت تبلور یافته، علاوه‌بر اینکه دارای جنبه حقوقی‌مدنی است، کارکردی جرم‌شناسانه نیز دارد. در این نوشتار، از جنبه‌های جرم‌شناسانه حق‌ـ تکلیف پدر و ‌‌مادر (?) و دور ساختن کودکان از پدر و مادر در پرتو قانون مدنی ایران (?) سخن به‌میان می‌آید.