تعیین رابطه و سهم پیش‌بینی‌کنندگی احساس معنا در زندگی و حس انسجام در رشد پس از سانحه در متاهلین بهبود یافته از کرونا در شهر ایلام

هدف پژوهش حاضر تعیین رابطه و سهم پیش‌بینی‌کنندگی احساس معنا در زندگی و حس انسجام در رشد پس از سانحه در متاهلین بهبود یافته از کرونا در شهر ایلام بود. طرح پژوهش حاضر کمی، مقطعی و به روش همبستگی بود و در آن سعی شد رابطه پیش‌بینی متغیر وابسته (رشد پس از سانحه) بر اساس متغیرهای مستقل (احساس معنا در زندگی و حس انسجام) تعیین شود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل کلیه بهبودیافتگان بیماری کرونا (5000 نفر) در شهر ایلام بودند که از بیمارستان مصطفی خمینی منطقه 4 (ایلام) ترخیص شده بودند. نمونه مورد مطالعه پژوهش بر اساس تعداد جامعه آماری تعیین شد، به این صورت که ابتدا حجم جامعه مشخص و سپس با توجه به جدول مورگان حجم نمونه (350 نفر) برآورد شد و از این تعداد 198 نفر مرد و 152 نفر زن بودند. بنابراین روش نمونه‌گیری تصادفی بود. جمع آوری داده ها بر اساس پرسش‌نامه معنای زندگی استگر و اویشی (2004)، پرسش‌نامه حس انسجام انتونووسکی (1993) و پرسش‌نامه رشد پس از سانحه تدسچی و کالهون (1996)، انجام گرفت. نتایج تحقیق نشان داد احساس معنا در زندگی و همچنین احساس انسجام به صورت معنی داری رشد پس از سانحه را پیش بینی می کنند. بدین معنی که هرچه میزان احساس معنا در زندگی و احساس انسجام در بهبودیافتگان از کرونا بالاتر بود، رشد پس از سانحه بیشتری را تجربه کرده بودند (p<0.05). براساس این نتایج می توان گفت که تقویت احساس معنا در زندگی و حس انسجام در افراد مبتلا به بیماری کرونا، می تواند به عنوان یک آیتم مهم جهت ممکن ساختن تحمل این بیماری و همچنین تغییرات و رشد مثبت پس از آن مورد توجه قرار گیرد.

Determining the Relationship and Predictive Role of Sense of Meaning in Life and Sense of Coherence in Post-Traumatic Growth in Recovered Married People from Coronavirus in Ilam

The aim of this study is to determine the relationship and predictive contribution of sense of meaning in life and sense of coherence in posttraumatic growth in recovered married people from COVID19  in Ilam. The design of the present study was quantitative, crosssectional and correlational, in which the relationship and prediction of the dependent variable (posttraumatic growth) was determined based on independent variables (sense of meaning in life and sense of cohesion). The statistical population of the present study included all patients with coronary heart disease (5000 people) in Ilam city who were discharged from Mostafa Khomeini Hospital in Region 4 (Ilam). The sample of this study was determined based on the number of statistical population; in this way, first the population size was determined and then according to Morgan table, the sample size (350 people) was calculated  and 198  were male and 152 were female. The sampling method was random. Data were collected based on the Meaning of Life Questionnaire by Estger and Oishi (2004), the Antonovsky Coherence Questionnaire (1993) and the Tedeschi Vacalon PostTraumatic Development Questionnaire (1996). The results showed that the sense of meaning in life and the sense of cohesion significantly predict posttraumatic growth. This means that the higher the sense of meaning in life and the sense of cohesion in those who have recovered from COVID19, the more posttraumatic growth they experienced (p <0.05). Based on these results, it can be said that strengthening the sense of meaning in life and the sense of cohesion in people with coronavirus can be considered as an important item for the possibility of tolerating this disease, as well as changes and positive growth after it.