رابطه حمایت اجتماعی و تاب آوری با اضطراب اجتماعی و درماندگی روانشناختی مادران کودکان استثنایی

هدف از این پژوهش بررسی رابطه حمایت اجتماعی و تاب آوری با اضطراب اجتماعی و درماندگی روان شناختی مادران کودکان استثنایی است. روش پژوهش از نظر هدف کاربردی و از نظر روش، توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی مادران کودکان استثنایی شهرستان خلیل آباد کاشمر (n=42) در سال 1397-98 بودند. ابزارهای سنجش شامل پرسشنامه حمایت اجتماعی زیمت و همکاران (1988)، تاب آوری کانر و دیوسون (2003)، اضطراب اجتماعی کانور و همکاران (2000) و درماندگی روان شناختی دراگیدس (1998) بود. داده ها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل مسیر تجزیه و تحلیل آماری شدند. نتایج نشان داد که بین تاب آوری و حمایت اجتماعی با اضطراب اجتماعی و درماندگی روان شناختی مادران کودکان استثنایی رابطه مثبت معناداری وجود دارد. همچنین نتایج نشان داد حمایت اجتماعی 47درصد ازتاب آوری و تاب آوری، 39درصد از اضطراب اجتماعی و 21درصد از درماندگی روان شناختی مادران کودکان استثنایی را تبیین میکند. با توجه به نتیجه مذکور و اهمیت سلامت روانی مادران، خصوصاً دغدغه های ویژهمادران کودکان استثنایی و احتمال اضطراب اجتماعی و درماندگی روان شناختی بالای این دسته از مادران، توجه به توانمندسازی روانی اجتماعی این مادران از اهمیت بالایی برخوردار است. بنابراین با ارتقای توانمندسازیروانی اجتماعی مادران کودکان استثنایی میتوان در کاهش مشکلات روانی اجتماعی این مادران گام های اساسی برداشت.