مقیاس هسته ارزشیابی خود: شکل‎گیری یک سازه

این پژوهش با هدف تعیین اعتبار، روایی و ساختار عاملی مقیاس هستۀ ارزشیابی خود (جاج، ارز، بونو و تورسن، 2003) در دانشجویان دانشگاه آزاد اجرا شد. 622 نفر دانشجو (198 مرد، 424 زن) با روش نمونه‎برداری چندمرحله‎ای انتخاب شدند و به مقیاس هستۀ ارزشیابی خود (جاج و دیگران، 2003)، زمینه‌یاب دیدگاه‌های شخصی (موسسه سرسختی، 1985)، مقیاس حرمت خود (روزنبرگ، 1965)، مقیاس خودکارآمدی تعمیم‌یافته (جاج، لاک، دورهام و کلاگر، 1998)، مقیاس درونی‎بودن، افراد قدرتمند و شانس (لوینسون، 1981)، شاخص مقابله جوانان (مک‌کوبین، تامپسون و الور، 1996)، مقیاس نوروزگرایی سیاهه شخصیت آیزنک (آیزنک و آیزنک، 1968) و سیاهه افسردگی بک (بک و بک، 1972) پاسخ دادند. ساختار عاملی این مقیاس با روش تحلیل عاملی تاییدی و اکتشافی تعیین شد. یافته‌ها نشان داد که مقیاس هستۀ ارزشیابی خود همسانی درونی مناسب دارد. مقدار آلفای کرونباخ و اعتبار بازآزمایی دو هفته‌ای آن به‌ترتیب 867/0 و 818/0 به ‌دست آمد. همبستگی مثبت معنادار مقیاس هستۀ ارزشیابی خود با زمینه‌یاب دیدگاه‌های شخصی، حرمت‌ خود روزنبرگ، خودکارآمدی تعمیم‌یافته و شاخص مقابله جوانان نشان‎دهنده روایی همگرا و همبستگی منفی معنادار این مقیاس با مقیاس نوروزگرایی و سیاهه افسردگی حاکی از روایی واگرای این مقیاس بود. نتایج تحلیل عاملی تاییدی بیانگر ساختار تک‌عاملی این مقیاس بود. یافته های پژوهش نشان می دهد که نسخه فارسی مقیاس هستۀ ارزشیابی خود ویژگی‎های روان سنجی مطلوب دارد