تنیدگی شغلی و بهزیستی عاطفی: اثر واسطه‎ای هسته ارزشیابی‎های خود

هدف پژوهش حاضر تعیین اثر واسطه‎ای هسته ارزشیابی‎های خود در ارتباط بین عوامل تنیدگی‎زای شغلی (تعارض‎ بین‎فردی، محدودیت‎های سازمانی، بار کمّی کار) با فشار شغلی و بهزیستی عاطفی بود. برمبنای یک طرح همبستگی، 228 نفر (45 مرد، 183زن) از کارشناسان دانشگاه آزاد اسلامی اندازه‎های عوامل تنیدگی‎زای حرفه‎ای (mjs؛ اسپکتور و جکس، 1998) شامل مقیاس تعارض بین‎فردی در محیط کار، مقیاس محدودیت‎های سازمانی، سیاهه بار کمّی کار و سیاهه نشانه‎های جسمانی، و همچنین مقیاس بهزیستی عاطفی مرتبط با شغل (jaws؛ ون‎کتویک و دیگران، 2000) و مقیاس‎های هسته ارزشیابی‌‎های خود شامل مقیاس حرمت خود روزنبرگ (1965)، مقیاس خودکارآمدی تعمیم‎یافته (gses؛ جاج و دیگران، 1998)، مقیاس نوروزگرایی سیاهه شخصیت آیزنک (آیزنک و آیزنک، 1968) و مقیاس درونی بودن، افراد قدرتمند و شانس (ipc؛ لوینسون، 1981) را تکمیل کردند. نتایج تحلیل مسیر نشان دادند تعارض بین‎فردی و محدودیت‎های سازمانی بر فشار شغلی به طور مثبت و محدودیت‎های سازمانی بر بهزیستی عاطفی به طور منفی تاثیر می‎گذارند. افزون بر آن، هسته ارزشیابی‎های خود در رابطه بینعوامل تنیدگی‎زای شغلی با فشار شغلی و بهزیستی عاطفی نقش واسطه‎ای معنادار دارد. بنابراین، می‎توان نتیجه گرفت ارزیابی عوامل تنیدگی‎زای شغلی و پیامدهای آن زیر نفوذ هسته ارزشیابی‎های خود قرار دارد.