فرایند جامعه پذیری دانشگاهی دانشجویان دکتری؛ مورد دانشگاه اصفهان

هدف پژوهش حاضر بررسی فرایند جامعه پذیری دانشگاهی دانشجویان دوره دکتری بود. این پژوهش با رویکرد کیفی و بر اساس روش شناسی نظریه زمینه ای و مصاحبه های نیمه ساخت یافته با 31 نفر از دانشجویان دوره دکتری و 9 نفر از استادان دانشگاه اصفهان صورت گرفت. یافته های پژوهشنشان دهنده ناکارآمدی و ضعف جریان جامعه پذیری دانشگاهی در مقطع دکتری است. این مسئله متاثر از برخی شرایط علّی نظیر ضعف نظام آموزشی و پژوهشی، ضعف جامعه پذیری دانشگاهی استادان وبی کیفیتی تعاملات و همکاریهای علمی میان دانشجویان است. همچنین ضعف فرهنگ علمی جامعه، مسائل مربوط به ساختار و سیاستهای وزارت علوم، تحقیقات و فناوری و دانشگاه اصفهان از جمله عوامل زمینه ای موثر بر ناکارآمدی جریان جامعه پذیری دانشگاهی محسوب می شود. نظام انگیزشی و ارزشی دانشجو برای حضور در مقطع دکتری شرط مداخله گری است که جریان جامعه پذیری ناکارآمد علمی را تشدید می کند. دانشجویان بر حسب اتخاذ راهبردهای مواجهه با وضعیت موجود، در سه دسته دانشجویان برنامه دار، منفعل و مشروعیت بخش قرار می گیرند. فرار مغزها، استقلال و خودشکوفایی علمی، قناعت و بهره مندی از شرایط موجود، بی انگیزگی علمی، احساس یاس و بی قدرتی و بداخلاقی و بی هنجاری علمی از جمله پیامدهایی است که هر سه دسته از دانشجویان متناسب با راهبرد اتحاذ شده کم و بیش آن را تجربه می کنند.