جایگاه حقوق تطبیقی و ضرورت بازنگری در آموزش آن

در بخش اول این مقاله تلاشهای صورت گرفته برای تبیین یکی از مهم‎ترین موضوعات روش شناختی در دانش حقوقی معاصر؛ یعنی بحث در باره ماهیت حقوق تطبیقی بررسی شده است. این تلاشها منجر به ارایه سه دیدگاه متفاوت شده است: دیدگاه اول حقوق تطبیقی را یک روش علمی می‎داند، دیدگاه دوم آن را دانش مستقل و دیدگاه سوم آن را صرفاً یک برنامه آموزشی تلقی می‎کند. در این مقاله نقش حقوق تطبیقی به عنوان شاخه‎ای مستقل از دانش حقوقی در جریان وحدت اروپا و جهانی شدن بیان شده است. اینکه آیا دانشکده‎های حقوق در ایران، ناگزیر از تغییر برنامه آموزش حقوق]تطبیقی[ هستند یا خیر، پرسشی است که در بخش دوم مقاله بررسی شده است. آموزش حقوق تطبیقی نه تنها باید دانشجویان را با مفاهیم و نظامهای حقوقی دیگر آشنا کند، بلکه باید آنان را برای کاربست عملی آن آماده سازد. نسل آینده حقوقدانان باید قدرت مواجهه با چالشهای ناشی از یکنواخت شدن حقوق و جهانی شدن را داشته باشند. برنامه آموزشی فعلی که صرفاً بر آموزش حقوق ملی تمرکز دارد، نمی‎تواند این هدف را تامین کند. دانشگاههای اروپا به تدریج برنامه آموزشی خود را به سمت یک برنامه دارای تمرکز بین‎المللی با تکیه بر حقوق تطبیقی سوق می دهند و دانشگاههای ایران می‎توانند از این تجربه الهام بگیرند.